Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Μεταξουργείο 2013 - #7

Ξέρεις ότι δεν είναι δυνατό

να κάτσουμε απέναντι ο ένας απ' τον άλλον.

Οκλαδόν· στο χαλί.

Δε γίνεται.

Θα κοιταζόμαστε σαν τ' αρπακτικά.

Έτοιμοι να φάμε ο ένας τον άλλον

με τα μάτια.

Προτού προλάβουν

να μας τραβήξουν το χαλί

κάτω απ' τα σώματα

και βρεθούμε - με το ανοιγόκλειμα του βλεφάρου -

με πλάτες γυρισμένες.

Eίδες; Δε γίνεται.



Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Μεταξουργείο 2013 - #6

Κάποιo Χριστούγεννo έγινα καρτούν.

Έζησα για μια βδομάδα

στην οθόνη και τη φαντασία των παιδιών.

Πίστεψα ότι θα ζήσω αιώνια.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς

με πήραν χαμπάρι οι γονείς τους

και με πόνταραν αβλεπί στο γιορτινό μπλακτζάκ τους.

Όταν με ξαναμοίρασαν στα παιδιά,

είχαν αρχίσει ήδη τα σχολεία

κι από καρτούν είχα γίνει πια σχέδιο μονογραμμικό.

Στα διαλείμματα και τις βαρετές ώρες των Αρχαίων.






Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

Μεταξουργείο 2013 - #5

Τα μπαλκόνια μας

είναι πιασμένα στον ουρανό με μανταλάκια,

είναι ποτισμένα με την υγρασία των ματιών μας,

καταδικασμένα να μη στεγνώσουν όσο δεν ησυχάζουμε.

Τα μπαλκόνια μας

μιλούν μεταξύ τους τα βράδια που δε σηκώνουμε τα τηλέφωνα

να πούμε ο ένας στον άλλον μια καληνύχτα.

Φοράνε τα απλωμένα μας ρούχα και βγαίνουν ραντεβού.

Όχι πολύ μακριά.

Παίζουν μπουγέλο με τ' απόνερά μας.

Παίζουν. Σκέτο.

Τα μπαλκόνια μας

αγγίζονται.

Αγκαλιάζονται όταν λείπουμε και φιλιούνται όταν κοιμόμαστε.












Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Μεταξουργείο 2013 - #4

Στολίσες μόνο τα παράθυρα και τις μπαλκονόπορτες.

Με τούβλα.

Μην τυχόν και σε προλάβουν.

Πήρες κι έδεσες κόμπο

"Σ'αυτήτηζωήφίλεείναιόποιοςπρολάβει"

Άλλοι προλαβαίνουν διπλά και τρίδιπλα μερίδια

απ' αυτά που -νομίζεις εσύ- σου αναλογούν.

Κι αν σου αναλογεί το τίποτα

-δικαιωματικά πάντα-

σε περίπτωση που δεν το προλάβεις,

πάρε το μηδέν.

Όχι ότι θα πιάσεις γραμμή...

Κανείς απ' αυτούς που άργησαν να πάρουν γραμμή τι συμβαίνει,

δε βοηθήθηκε παίρνοντας το μηδέν.

Τώρα, λοιπόν, που -νομίζεις εσύ πάντα- πήρες γραμμή τι γίνεται,

το μόνο που έκανες ήταν να χτίσεις τις εξόδους.

Καλό σου στόλισμα.

Να σου πούμε και μπράβο.

Αν σε προλάβουμε.





Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

Μεταξουργείο 2013 - #3

Τέσσερα οικοδομικά τετράγωνα

είδαν το ίδιο όνειρο χτες βράδυ.

Μαθητές σε τελευταία θρανία.

Τετράδια με λιγότερες από 20 σελίδες

και άξυστα μολύβια.

Γράφουν αργά·  μετρούν προσεκτικά·

αποταμιεύουν λέξεις για το επόμενο μάθημα.

Ο δάσκαλός έχει την πλάτη γυρισμένη.

Δε γράφει στον πίνακα.

Έχει τα χέρια στις τσέπες.

Τους αγνοεί.

Όταν ξύπνησαν, δεν υπήρχε σχολείο·

μόνο δουλειά. 



Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

Μεταξουργείο 2013 - #2

Ήμασταν πάντοτε διχασμένοι.

Οι μισοί πίστευαν ότι κάτω από την άσφαλτο υπήρχαν πετρελαιοπηγές.

Οι άλλοι μισοί χρυσάφι.

Κανείς δεν έσκαβε όμως.

Μόνο ακονίζαμε τα ψυχροπολεμικά μας βλέμματα.

Ο πρώτος που έσκαψε κρυφά μια νύχτα,

βρήκε μόνο βρεγμένα καλώδια και σπασμένα τζάμια.

Α... και την αξιοπρέπειά μας.

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Μεταξουργείο 2013 - #1

Tα παιδιά αγαπούν τα αδέσποτα ζώα.

Γι' αυτό, δεν ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό.

Ψάχνουν για παιχνίδια.



Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Και αύριο το πρωί...

Τη νύχτα εκείνη απαγορεύτηκαν οι γεννήσεις.

Όπως σε κάθε πανσέληνο.

Δεν κουνιόταν φύλλο.

Οι άνθρωποι υπνωτισμένοι. 

Τα όπλα ξάγρυπνα.

Τα μόνα που ακούγονταν ήταν τα δάχτυλα που τρέμαν στις σκανδάλες,

σαν τα δόντια που τρίζουνε στον ύπνο και στο κρύο. 

Σαν τα σφιγμένα δόντια των μανάδων

που μετρούσαν τα δευτερόλεπτα με τις κλωτσιές των εμβρύων στην κοιλιά τους.

Τη νύχτα εκείνη, που απαγορεύτηκαν οι γέννες,

σφίχτηκε όλο το σύμπαν

και φύτρωσε ένας άνθρωπος.


Ευχαριστώ πολύ το Μάνο Φωτίου. Χωρίς τη φωτογραφία του δε θα τελείωνε ποτέ αυτό το ποίημα.


Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Πίσω μπετόν

Είναι στριμωγμένος για τα καλά στα κάγκελα.

Ρίγες κάθετες.

Ρίγες οριζόντιες.

Στην κοιλιά, στο στήθος, στο πρόσωπο.

Είναι στριμωγμένος στα κάγκελα όσο ποτέ άλλοτε.

Σκέφτεται.

"Έχουνε σκουριάσει. Θέλουνε βάψιμο."




Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Εσείς του 1ου δεκαημέρου

Το ζώδιό του εκείνη την ημέρα έλεγε: "Είναι η κατάλληλη ώρα για να τολμήσετε".

Το ζώδιό της εκείνη την ημέρα έλεγε: "Κρατήστε μικρό καλάθι σήμερα".

Κι εκείνος, που πίστευε στα ζώδια, δεν κράτησε μικρό καλάθι.

Κι εκείνη, που δεν πίστευε στα ζώδια, δεν τόλμησε.

Ύστερα από 10 χρόνια, συναντήθηκαν τυχαία στο τελευταίο βαγόνι του Ηλεκτρικού.

Αλλά δεν κατάφεραν να ανταλλάξουν περισσότερα από ένα "Γεια" έκαστος.

Εκείνη θα κατέβαινε στην επόμενη στάση.

Εκείνος θα κατέβαινε στην προηγούμενη.

Το ζώδιό και των δυο εκείνη την ημέρα έλεγε:

"Σήμερα αποφύγετε τις μετακινήσεις"





Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Γύρισες;

Κι αφού περιπλανήθηκε άσκοπα κι αναίτια

στα όρη στ' άγρια βουνά,

σε θάλασσες και ακτές

- όχι στην έρημο, (καυχιόταν πως) τη γλίτωσε στο τσακ -

γύρισε σπίτι ένα πρωί και τα 'δε όλα ανοιχτά.


- Έχετε κάνει κάποια κράτηση;
- . . .
- Λυπάμαι.


Δεν είχε "μα", δεν είχε εξήγηση. Δεν είχε δεύτερη κουβέντα.

Ούτε επισκέπτης πια.

Είδες που στα 'λεγα; Δεν τη γλιτώνεις την έρημο.






Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Σημείο μη. Δεν.

Σκέφτεται ότι μέχρι τότε θα είναι πολύ αργά.

Μετράει τους σφυγμούς της με την ακοή.

Διπλώνει στα δύο την πόρτα.

Την ξαναδιπλώνει. Τη βάζει στην τσέπη της.

Να μη μπορεί να φύγει κανείς.

Ρίχνει τρεις σταγόνες δηλητήριο στα μάτια της.

Να διαλυθούν οι αναμνήσεις

που έχουν βουλιάξει μέσα της

κι έχουν γίνει κατακάθια.







Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Βρέθηκαν στα συρτάρια...

Μερικές φορές αισθάνομαι ότι έχω στην κατοχή μου πράγματα που δε μου ανήκουν. Λες και τα 'χω κλέψει από κάποιους, από κάπου που δε θυμάμαι.

Βλέπω δαχτυλικά αποτυπώματα που, σίγουρα -καλά δεν παίρνω και όρκο, δεν είναι δικά μου. Σε κούπες, αναπτήρες, στιλό... Σε αντικείμενα που μπορεί να είναι και δικά μου στην τελική και να το έχω ξεχάσει.

Μυρίζω αρώματα περίεργα σε ρούχα. Αρώματα που δεν είναι ούτε δικά μου, ούτε και κανενός γνωστού μου. Αλλά μήπως και τα ρούχα είναι;

Νιώθω σαν κλέφτης. Χωρίς να περιμένω να με συλλάβουν. Χωρίς να μένω άυπνος τα βράδια από τις ενοχές. Χωρίς να κρύβομαι στο δρόμο ή να φοράω μαύρα γυαλιά.

Νιώθω ότι κάτι μου έκλεψαν και προσπαθώ να το πάρω πίσω κλέβοντας τους άλλους. Δε θυμάμαι όμως τι.

Νιώθω σαν κλέφτης που η καταδίκη του είναι η αμνησία.




Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Η αιώνια λιακάδα ενός άγρυπνου ματιού

Προσπαθώ - μάταια - να δω τον κόσμο μέσα απ' τα πρησμένα μάτια της μικρής τσιγγάνας που με παρακαλάει με ένα κρεμασμένο ακορντεόν στο στήθος της κι ένα πλαστικό ποτήρι στο χέρι της.

Οι θολές εικόνες με ιντριγκάρουν, αλλά πάει καιρός από τότε που τα μάτια μου συνήθιζαν τα χιόνια στα τηλεοπτικά κανάλια.  Η καλοκαιρία ήταν σαρωτική και χάι ντεφινίσιον.

Η μικρή τσιγγάνα κρυώνει.
Ή νομίζει ότι κρυώνει.
Ή νομίζω ότι κρυώνει.

Κι αν είναι αυτή που θα δανειστεί τα δικά μου μάτια, χαλάλι της.

Δεν μπορώ να προσποιούμαι άλλο ότι δεν είναι χαρά θεού εκεί έξω. Όσα κανάλια κι αν αλλάξω.

Εξάλλου, ποιος έχασε το χειμώνα του για να τον βρω εγώ;





Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

"Να άρξουν οι φιλόσοφοι..."

Η επανάσταση των νέων θα γίνη με φυσική νομοτέλεια. Θα την κάνουν αυτοί που έχουν περισσότερη ζωή να χάσουν αν ο κόσμος βουλιάξη. Και περισσότερες δυνάμεις. Και περισσότερο θυμό. Δεν ξέρω αν θα είναι "η επανάσταση φυτών και λουλουδιών" που έβλεπε στον καιρό του ο τυφλός ποιητής. Κάποια σχέση με την άνοιξη, όμως, σίγουρα θα έχη.

Οποιαδήποτε άνοιξη, είναι μοιραίο να χτυπηθή με τις δυνάμεις του θανάτου. Ξεκινώντας από τα θανάσιμα αμαρτήματα του ανθρώπινου όντος, που κυριάρχησαν στην πορεία, τη σκέψη και τη ζωή του για πολλές χιλιετίες, χάραξαν το ρου της Ιστορίας, νομοθέτησαν, θεσμοθέτησαν, αποφάσισαν "τι γίνεται και τι δε γίνεται" χωρίς σχεδόν να δώσουν στην άλλη όψη του νομίσματος την ευκαιρία να δείξη το πρόσωπό της. Για να φτάσουμε στο να κυβερνιέται ο κόσμος με φιλοσοφική βάση το έγκλημα. ΟΧΙ το "νόμο της ζούγκλας", διότι ο νόμος της ζούγκλας δεν είναι εγκληματικός, είναι απλά άτεγκτος και αιματηρός. Είναι όμως σχεδιασμένος να συντηρή τη ζωή επ άπειρον. ΟΧΙ να επιφέρη τον οριστικό αφανισμό της...

Το έγκλημα κυβέρνησε και κυβερνάει ακόμα. Αυτό όμως τελειώνει. Αλλιώς τελειώνουμε κι εμείς. Διότι για πρώτη φορά στην Ιστορία του ο άνθρωπος έχει τα μέσα της τελειωτικής καταστροφής, από την οποία δε μπορεί να γλυτώση κανένας και τίποτα. Ο άνθρωπος, αυτό το ηλίθιο, αδέξιο και παρανοϊκό τερατάκι, έχει για πρώτη φορά την απολαυστική δυνατότητα να εξαφανίσει μέσα σε ένα δευτερόλεπτο όλα όσα πήραν εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν κι όλα τα μεγάλα έργα των λίγων σπουδαίων ανθρώπων που υπήρξαν.

Τα έργα, που μας ξεχωρίζουν απ'τον πίθηκο κι αυτό το τερατάκι, από τη φύση του αντιδημιουργικό και φθονερό, τα μισεί περισσότερο απ'όσο αγαπάει τη ζωή του. Με συνέπεια, εδώ και πολύ καιρό, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης ως ασφαλιστική δικλείδα να μη μας εγγυάται τίποτα. Τα τρομακτικά υπερόπλα σήμερα βρίσκονται στα χέρια εκατό ή χιλίων τρελών. Σε ελάχιστα χρόνια, όλα δείχνουν πως θα τα έχουν στη διάθεσή τους εκατομμύρια τρελοί, παρανοϊκοί, ανεξέλεγκτοι, εγκληματικές φύσεις. Έχουμε δει τα δείγματα γραφής τους. Δεν υπάρχουν άνθρωποι, ούτε θεοί των οποίων τα δημιουργήματα δε θα ήθελαν να ακυρώσουν, να αφανίσουν αυτά τα κτήνη. Που τώρα θεωρείται ακόμα ότι... καλώς άρχουν, βάσει ΦΥΣΙΚΩΝ νόμων, οι οποίοι επικρατούν, λέει, των ηθικών νόμων, αφού έχουν το προνόμιο της τυφλής βίας... Διότι το κύριο διαπιστευτήριο του κτήνους, που αναγνωρίζεται από τη μάζα των ανθρώπων ως υπέρτατης αξίας, είναι ακριβώς η έλλειψη σεβασμού για οτιδήποτε.

Ο σεβασμός, λέει, είναι αμάχητο τεκμήριο αδυναμίας. Και η αδυναμία είναι, λέει, αρρώστεια. Έτσι λέει ο μέσος άνθρωπος. Που από μίσος προς τη δική του ανημποριά, θέλει πανίσχυρο εκείνον, που τον σαλτάρει. Αρκεί να έχει προλάβη να δηλώση, ότι "είναι μαζί του". Για να μην του κάνουν καζούρα ότι είναι με τους ηττημένους.

Αυταπόδεικτα, οποιαδήποτε επανάσταση των νέων και υγιών, θα αναμετρηθή με την ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ, σε αγώνα εξόντωσης. Θα είναι για πρώτη φορά στην Ιστορία ενιαίο το μέτωπο των νέων; Υπάρχει ελπίδα. Διότι τα ζητήματα αυτοσυντήρησης έχουν αλλάξει πια μορφή. Έχουν γίνει ακραία, άμεσα, απολύτως πρωτογενή. Μέρος της αναξιοκρατίας είναι, φερ ειπείν, η γεροντοκρατία. Είναι δυνατόν ΣΗΜΕΡΑ να αποφασίζουν κάποιοι στο τέλος της ζωής τους ΠΩΣ θα ζήσουν κάποιοι μετά από 50 χρόνια χωρίς να τους ρωτάνε; Δε ζούμε στο 12ο αιώνα μχ... Σε 50 χρόνια, τίποτα σχεδόν δε θα απομένη από τις σημερινές πραγματικότητες και δεδομένα.

Στο όχι μακρινό παρελθόν, υπερήλικες στρατηγοί στέλνανε ολόκληρες κλάσεις νέων φαντάρων να γίνουν βορά των πολυβόλων. Εξαφάνιζαν ΗΛΙΚΙΕΣ! Πχ, από 18-25 δεν απόμενε κανένας σε μια χώρα! Και γι'αυτό οι στρατηγοί έπαιρναν παράσημα! Αυτό μπορεί ακόμα να συμβή. Γίνεται όμως όλο και πιο δύσκολο. Κάποτε θα είναι αδύνατο. Για μερικούς, αυτό είναι... λυπηρό, οδυνηρό. Αυτοί οι μερικοί, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα μπουν στο περιθώριο, θα υποχρεωθούν να σιγήσουν. Ο παράλογος κόσμος τους φτάνει στο τέλος του. Τέτοιες μορφές εξουσίας "ζωής και θανάτου" πάνω στους πολίτες, ούτε ηθικά ούτε πρακτικά θα μπορούν να σταθούν σε μια πιο μορφωμένη -άρα και πιο συνεννοήσιμη- παγκόσμια οικογένεια.

Ο Πλάτωνας οραματιζόταν "ή να φιλοσοφήσουν οι άρχοντες ή να άρξουν οι φιλόσοφοι..."! Ακόμα περιμένει! Αυτό τι σημαίνει; Ότι ο Πλάτωνας ήταν τρελός; Όχι! Σημαίνει απλά ότι κατάφεραν να φυτέψουν στις συνειδήσεις των νέων το μίζερο, πρόστυχο και άρρωστο "ΑΥΤΑ ΔΕ ΓΙΝΟΝΤΑΙ!" Και τώρα οι νέοι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να απαλλαγούν από αυτό το βαρίδι στα πόδια και την ψυχή τους. Για να θυμηθούμε τον Καζαντζάκη, πρέπει να ξεκινήσουν ΟΧΙ για να φτάσουν εκεί που μπορούν, αλλά εκεί ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ! Ισχύει το θαυμάσιο σλόγκαν από την ομιλία του Μπάρακ Ομπάμα: "YES WE CAN!..." Kαι εξίσου ισχύει και το αθάνατο "και όμως κινείται!" του Γαλιλαίου, παραφρασμένο σε:

"ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ!!!"

Θα εκπλαγήτε, αγαπητοί άρχοντες, από το ΠΟΣΑ γίνονται, που εσείς λέτε ότι ΔΕΝ γίνονται. "Και όμως γίνεται!" Πιστέψτε το.



Άρθρο του Ηλία Μπαζίνα στην εφημερίδα "Φίλαθλος". 19/12/2008

Εις μνήμην ενός από τους μεγαλυτερους Έλληνες δημοσιογράφους που έφυγε απόψε...




Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

Οι Θεοί δεν πείθονται.

Η ανάγκη είναι νυκτόβιο ζώο.

Επίτηδες, για να κοιμούνται όλοι όταν τους χρειάζεσαι.
 
Όλοι εκτός από σένα.




Τετάρτη 7 Αυγούστου 2013

Διάλειμμα / Intermission

Δε σε πειράζει που μπερδεύω την Ανατολή με το Ηλιοβασίλεμα, ε;

Είναι που δυσκολεύομαι να προσανατολιστώ.

Και που ξεχνιέμαι.

Και -πιο πολύ απ'όλα- που δεν μπορώ να μετράω την ώρα με τα "τικ τακ" του ρολογιού.

Απαγορεύεται να κάνει άλλος "τικ τακ" εκτός απ'τις καρδιές.

Που, εδώ που τα λέμε, δεν κάνουν "τικ τακ".

Κάπως αλλιώς κάνουν αλλά δε θυμάμαι τώρα.

Θα σου πω αύριο το πρωί που θα δύσει ο ήλιος.




Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

Sweet Troubles

Angel: Οι ευαίσθητοι δεν αντέχουν τους μπελάδες...

Devil: Οι ευαίσθητοι είναι γεννημένoι για μπελάδες...

Και τα αντράκια επίσης.

 

Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

Σινεμά "η Άβυσσος"

Ένα πρωί σε προσπέρασε βιαστικά με το ποδήλατό της, τη στιγμή που άλλαζες σταθμούς στο ραδιόφωνο. Κι ένα απόγευμα ήταν χωμένη σε κάποιο καρτοτηλέφωνο, ενώ εσύ διέσχιζες το πεζοδρόμιο.

Μια άλλη φορά, έψαχνε ένα φόρεμα βουτηγμένη στις κρεμάστρες του ΖARA ενώ εσύ κοντοστεκόσουν στην είσοδο και το ίδιο βράδυ, την ώρα που γυρνούσες την πλάτη για να φύγεις απογοητευμένος από ένα μισοάδειο μπαρ, εκείνη έβγαινε απ'τις τουαλέτες.

Μπορεί - καθήμενοι απέναντι - να σας χώριζαν 19 ίντσες της οθόνης σου και 21 της δικής της. Ή να χαζεύατε την ίδια θάλασσα από διπλανά μπαλκόνια ενοικιαζόμενων δωματίων.

Πού ξέρεις... μπορεί στον προαστιακό, την ώρα που διάβαζες αθλητική εφημερίδα κι εκείνη μυθιστόρημα, οι πλάτες των καθισμάτων σας να ακουμπούσαν.

Ή να...

Stop.

Βάζεις ένα stop ισχυριζόμενος ότι η πραγματική ζωή δεν είναι σαν το Medianeras. Και ότι είσαι καταδικασμένος να μη δεις ποτέ το χαμόγελό της.

Για στάσου όμως. Πού ξέρεις ότι χαμογελάει;

Αν το ξέρεις, τότε ναι, έχεις δίκιο. Η πραγματική ζωή δεν είναι σαν το Medianeras.

Είναι πιο συναρπαστική.




.

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

Knocking on yourself's door

"Ψάξε βρες τον εαυτό σου."

"Νομίζω ότι πρέπει να ψάξεις να βρεις τον εαυτό σου."

"Έχεις χάσει τον εαυτό σου... Δοκίμασε να ψάξεις να τον βρεις."

"Αν δεν ξαναβρείς τον εαυτό σου, δε θα προχωρήσεις."

"Βρες ξανά το χαμένο σου εαυτό."


Και γιατί πρέπει να ψάχνω, δηλαδή, εγώ κάθε φορά να βρίσκω τον εαυτό μου; 
Αυτός έψαξε ποτέ να με βρεί;


Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Προμηθέας

Μια φορά τόλμησα να σου πω
ότι δεν αρρωσταίνω ποτέ.

Κι εσύ...

Με βρέχεις όλο το χειμώνα.
Με φυσάς.
Με ξαναβρέχεις.
Με φυσάς.
Μου πετάς λάσπες.
Με ξαναβρέχεις.
Με φυσάς.
Μου πετάς κομμάτια χιόνι.
Με φυσάς.

Κι έρχεται το καλοκαίρι
κι εσύ περιχαρής που κλείσαν τα σχολεία,
με κρεμάς με μανταλάκια στον ήλιο
μαζί με το βρεγμένο σου απολυτήριο.

Όχι ότι θέλω να με παίρνεις μαζί σου στις διακοπές,
αλλά μη μ'αφήσεις να κρέμομαι μέχρι το Σεπτέμβρη.



Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Ο Προφήτης έλεγε ψέμματα

Θα έρθει αυτή η μέρα
- να μου το θυμηθείτε -
που δε θα μας χωράει η κολυμπήθρα
για να εξαγνιστούμε.
Δε θα μας χωράει κανένα στρίμωγμα
την ώρα της υπομονής,
που άλλος θα πνίγει το γέλιο του
κι άλλος τα δάκρυά του.
Δε θα μας χωράει κανένα στρίμωγμα
τη στιγμή της απόλαυσης
που άλλος θα λούζεται
κι άλλος θα πίνει απ'τις χούφτες.

Ο Προφήτης -δυστυχώς- δεν το έσκασε νωρίς.
Περίμενε υπομονετικά.
Παρόλ'αυτά, έφυγε απ'την πίσω πόρτα των αναμνήσεων.



Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Μια σταλιά στην άκρη του γκρεμού

Ποιος αισθάνθηκε το διπλανό του μια σταλιά
και δεν τον ποδοπάτησε;

Ποιος μύρισε το φόβο της αγέλης 
στα διακόσια μέτρα
και δεν όρμηξε με δόντια ακόνιστα;

Ποιος έσκυψε στην άκρη του γκρεμού
να δώσει χέρι στον κρεμασμένο
κι αντί για χέρι,
έδωσε πόδι;

Να τη φοβάσαι όπως και να'χει.
Είναι μικρή και τρυφέρη,
αλλά το λέει η καρδιά της.

Άλλαξε πολλές μορφές 
σ'έναν καθρέφτη 
που ζητιάνευε την πόζα της.

Άλλαξε πολλές μορφές
αλλά ζωές δεν άλλαξε.

Μονάχα ο καθρέφτης επιμένει.
Μονάχα αυτός πια ξέρει να τη δείχνει.
Μια σταλιά.

Κρεμασμένη στην πόζα της.





Κυριακή 7 Απριλίου 2013

Γύρνα απ'την άλλη

Να 'ρχεσαι να μου κλείνεις τις μπαλκονόπορτες τη νύχτα,
γιατί κάθε που ξεφυσάω κάνει ρεύμα
και παρασέρνει όλο το τετράγωνο.

Κι ύστερα από 15 χρόνια
μου το γυρίζει πίσω.
Όχι το ρεύμα. Ένας πουνέντης περιστροφικός.
Αλλά μου το γυρίζει κύκλο.

Και δεν τους μπορώ τους κύκλους,
κυρίως αυτούς που κλείσανε,
γιατί δεν έχουνε γωνία να κλάψω.
Κατάλαβες;

Να 'ρχεσαι να μου κλείνεις τις μπαλκονόπορτες τη νύχτα.
Και να φυλάς το τετράγωνο απ'τους κλέφτες.
Κάνε περιπολίες.
Γύρνα γύρω του και μέτρα μέχρι το πενήντα.
Γύρνα. Όχι πολύ,
γιατί θα σου φανεί μετά κι εσένα κύκλος.
Και τις γωνίες του τετραγώνου μου
δεν τις παραχωρώ σε δάκρυα τρίτων.




Τρίτη 2 Απριλίου 2013

Μαζί;


Είναι που η φαντασία μου πλαγιάζει μ' άλλον
μάλλον
τελευταία.

"Κάτσε να φάμε"
"Έχω φάει"
"Καφέ να φτιάξω;"
"Θα φτιάξω εγώ"

Κι όταν τη ρωτάω "τι έχεις;"
δεν απαντάει μουτρωμένη "τίποτα".
Μονάχα σκάει χαμόγελο
και τρέχει στον καθρέφτη.
Βάφεται,
στολίζεται,
βγαίνει.

Τη συναντούν οι φίλοι μου έξω
και μου λένε "πώς και δε βγήκατε μαζί;"

Κι όταν γυρίζει έχω ήδη κοιμηθεί.
Ή κάνω πώς έχω κοιμηθεί.
Ούτε και τότε καταδέχεται να μείνει.
"Α, καλά... κοιμάσαι"

Φιλί στο μάγουλο και καληνύχτα.




Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης

Τόσες ώρες σταματημένοι 
ανάμεσα στα δεκάδες Άλφα και Ήτα,
μετρώντας από το ένα μέχρι το εννιά.
Αυστηρά.

Ψάχναμε εναγωνίως.

Στα κοιμισμένα βλέμματα των μωρών
σε κάθε πίσω κάθισμα.
Στα ζευγάρια που φιλιούνται στα διόδια.
Στα σακίδια και τα κράνη
των μοτοσικλετιστών.
Στις κάφτρες που ίσα ίσα φαίνονταν
πίσω απ'τα φυμέ τζάμια.
Στα στόματα που ανοιγόκλειναν
τραγουδώντας γελαστά στο mute.

Λες να πέρασαν από δίπλα μας και να τα χάσαμε?
Όχι. Με τίποτα. Δε γίνεται.
Λες να χουν φτάσει ήδη?
Όχι λέω. Ψάξε.

Κι εκεί εμείς. Μπλοκαρισμένοι.
Ανάμεσα σε εννιά, πέντε, έξι, τρία.
Ανάμεσα στα Άλφα και στα Ήτα.

Ούτε Γάμα φάνηκε
Ούτε Πι.






Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

Κρυφτό


Σ'αφήνω να με παρακολουθείς αδιαλλείπτως,
να με ελέγχεις.
Όχι όμως να με εξουσιάζεις.

Αφήνω το βλέμμα σου να με ταϊζει,
να με θρέφει
να με μεγαλώνει
σα να μην υπάρχει αύριο.
Σα να μη μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό.

Πρόσεχε.
Μπορεί σε ένα ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων σου
να προλάβω να ζήσω 10 ζωές
που δε θα σου ανήκουν.

Όσα μάτια κι αν καυχιέσαι πως έχεις στην πλάτη,
πάντα μπροστά σου θα εμφανίζομαι.

Γιατί μ'αφήνεις...




Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Συναισθήματα του ενός λεπτού (που κρατάει παραπάνω από 1 λεπτό)


Δε με ρώτησες αν σε θέλω στην καθημερινότητά μου, παρόλα αυτά μπήκες. Ούτε πώς με λένε δε με ρώτησες, τι δουλειά κάνω, πού μένω, πώς περνάω τα βράδια μου. Απλά ήρθες, κι εγώ, με τη μνήμη ελέφαντα, εγώ που θυμάμαι τις πιο ασήμαντες λεπτομέρειες, τι έπαιζε ο ταξιτζής τότε που γυρνούσαμε απ'την Ιθάκη και τι φόραγα τη 16η Ιουνίου του 2001, δε μπορώ να θυμηθώ ΠΟΤΕ ήρθες στη ζωή μου.

Τον καφέ μου δεν τον πίνω γλυκό πια, ούτε βάζω γάλα, αν σ'ενδιαφέρει. Μέτριο τον πίνω. Στο λέω γιατί σε βλέπω συχνά με την άκρη του ματιού να με παρακολουθείς στις καφετέριες. Είσαι περίεργη,το ξέρεις? Αδιάκριτη. Και στους περιπάτους με ακολουθείς, μη νομίζεις ότι δεν το χω καταλάβει. Έμαθα να αναγνωρίζω τον ήχο των τακουνιών σου στο πλακόστρωτο. Κι αυτά τα "κερασμένα από το μαγαζί" ποτά στα μπαρ, από σένα είναι, στάνταρ. Αυτά τα έξτρα, ξέρεις, που είσαι στο μεταίχμιο να πιεις-να μην πιεις και τελικά τα πίνεις. 

Κι αν δε σου πα "έλα κάθησε μαζί μου" στις καφετέριες, κι αν δε σου πρότεινα να περπατήσουμε μαζί, χέρι-χέρι από το Θησείο μέχρι το Σύνταγμα, κι αν δε σε κέρασα ποτέ πίσω ούτε ένα σφηνάκι στα μπαρ, είναι γιατί σε ζηλεύουν οι γυναίκες που δεν ήρθαν ακόμα στη ζωή μου. Και -μυστικά- μου ζητούν να σε κρατήσω σε απόσταση. Αυτές όμως, αυτές οι γυναίκες που ακόμα δε γνώρισα ούτε ερωτεύτηκα, αυτές σου άνοιξαν την κερκόπορτά μου, για να μπεις και να μη φύγεις.

Μέχρι να απαλλαγούν απ'το κόμπλεξ τους, θα συνεχίσω να σε διαβάζω στα manual των ηλεκτρικών συσκευών, στις ετικέτες των πουλόβερ -πουλόβερ μαύρο κλασικό, με λαιμόκοψη, όχι V-, στις πινακίδες των αυτοκινήτων, στους τίτλους αρχής ή τέλους προτού τους κόψουν οι διαφημίσεις απότομα , στις ίδιες τις διαφημίσεις και σε ό,τι περιέχει ανακατεμένη την αλφαβήτα.



Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Φιλοξενούμενος


Εδώ και πεντέμισι χρόνια με συντροφεύει ένας βήχας. Ήρθε ξαφνικά ένα πρωί για να τον φιλοξενήσω μερικές μέρες και τελικά έγινε συγκάτοικος. Δε μπορώ να πω ότι μου μπαστακώθηκε με το έτσι θέλω. Τον καλοδέχτηκα κι εγώ. Γι αυτό και δε βαρυγκομώ "...και πώς να τονε διώξω?"

Συγκεκριμένος βήχας. Όχι "ύπουλος" όπως λέει το κλισέ. Καθόλου. Μάλλον διακριτικό θα τον χαρακτήριζα. Όπως αυτός ο βήχας που ακούγεται από κάπου όταν πεις μια μαλακία ή κάτι που δεν πρέπει. Μπροστά σε κόσμο συνήθως κρύβεται -είναι λιγάκι ντροπαλός. Μπορεί να φοβάται να ακούσει "μα καλά πόσο καιρό θα τον έχεις εδώ? δεν τον ξαποστέλνεις?" και να τον πιάσουνε τα ενοχικά του. Ξέρει ότι θα τον υπερασπιστώ αλλά όπως και να το κάνουμε δεν είναι ωραίο να ακούς άσχημα σχόλια για την πάρτη σου.

Πολλές φορές τον παίρνω μαζί μου όταν βγαίνω, μην κάθεται όλη μέρα μέσα στο σπίτι και ψυχοπλακώνεται. Του αρέσει να περπατάμε μαζί, αυτό είναι αλήθεια. Κι όσο περπατάμε του αρέσει και να σχολιάζει. Τον καιρό, το αργό ή γρήγορο βήμα μου, τον κώλο της γκόμενας που πέρασε. Όταν μπούμε όμως σε μετρό, αμάξι, ταξί κλπ μου κλείνει το μάτι. "Ξέρω..ησυχία τώρα".

Σέβεται και τη μοναξιά μου στο σπίτι. Δεν πετάγεται κάθε τρεις και λίγο να σχολιάσει το καθετί (γι'αυτό και η πορδή δε θα γίνει ποτέ βήχας). Όποτε όμως πεταχτεί, θα είναι εύστοχος. Ενίοτε και δηκτικός. Πάντα με σεβασμό. Και υπομονή. Περιμένει να τελειώσει το τραγούδι που ακούω. Περιμένει να κλείσω το τηλέφωνο. Περιμένει να σβήσω το τσιγάρο. Και μετά, αν έχει κάτι να πει θα το πει. Συνήθως χωρίς να πλατιάσει.

Να... μόνο κάτι βράδια την ώρα που κοιμάμαι -εκεί γύρω στις 3.00.. 4.00- μπορεί να απαιτήσει την προσοχή μου με πολύ έντονο τρόπο. Κι εγώ από κατανόηση δεν θα του αγριέψω. Δεν θα του πω "σταμάτα". Τον αφήνω να ξεθυμάνει, γιατί ξέρω ότι δεν είναι πλεονέκτης. Γιατί την επόμενη μέρα θα είναι πάλι κύριος και διακριτικός.

Θέλω να τον μάθω να με ξυπνάει το πρωί. Όσο περνάνε τα χρόνια με νευριάζει όλο και πιο πολύ ο ήχος απ'το ξυπνητήρι.