Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011

Roger Waters, The Wall 09/07/2011...

Απ'τη μέρα που αγόρασα το εισιτήριο για το The Wall, δεν τόλμησα να ακούσω τίποτα απ'το δίσκο μέχρι να ξεκινήσει η συναυλία... Τέτοια ακούσματα (και θεάματα) δεν επιδέχονται 'ξεσκονίσματος'. Τα έχεις αφομοιώσει ύστερα από τόσα χρόνια. Είναι μέρος της διαπαιδαγώγησής σου, της διαμόρφωσης του χαρακτήρα σου. Είναι αξίες σταθερές, γνώριμες, τελεσφόρες για την απογείωση του ενστίκτου. Αξίες που σφυρηλατούν τα μόνιμα συναισθήματά σου και δεν προσφέρονται για πρόσκαιρες συγκινησιακές εξάρσεις. Ήξερα τι θα δω και ήξερα ότι θα είναι όμορφο. Γιατί ήθελα να είναι όμορφο χωρίς να πειθαναγκάσω τον εαυτό μου. Όπως ήταν πάντα κι όπως θα συνεχίσει να είναι πάντα. Όμορφο. Παρέα με τους δικούς μου ανθρώπους. Παρέα με το Γιάννη, που η καρδιά του χωράει χίλια δυό γκρεμίσματα και το Γιώργο που από τότε που τον θυμάμαι ξέρει όσο λίγοι να κλαίει σαν άντρας. Παρέα με το Θάνη, που όσα σημαντικά εχουμε ζήσει και θα ζήσουμε κλείστηκαν σε μια αγκαλιά στο Comfortably Numb...
Ανηφορίζοντας στο ΟΑΚΑ το περασμένο Σάββατο, ο καθένας μας κουβαλούσε το δικό του σταυρό, ή μάλλον καλύτερα το δικό του τοίχο. Το 'μήνυμα' όμως αυτό καθαυτό δεν είχε τόση σημασία. Ούτε οι εσωτερικές μας εμμονές, ούτε ο καπιταλισμός, ούτε η αποξένωση, η Παγκόσμια Δικτατορία και όλα αυτά. Σημασία -για μας τους 'εστέτ' που αγαπούμε εν γένει τους Pink Floyd- είχε ο τρόπος που δόθηκε το μήνυμα, ο τρόπος που χτίστηκε ο μύθος του Wall... Είναι βέβαιο ότι ακόμα και το τελευταίο δευτερόλεπτο της παράστασης νοηματοδοτούσε μια σειρά από πράγματα. Αλλά διάολε, αυτός ο 'στυγνός επαγγελματίας' που λέγεται Roger Waters κατάφερε να μας κάνει να μην ακούμε αλλά να νιώθουμε. Να μη βλέπουμε αλλά να ΖΟΥΜΕ. Αεικίνητος, εκφραστικός, γοητευτικά φάλτσος και ηχητικά άρτιος. Με μελετημένα και τα πάντα εν σοφία ποιημένα στο show. Μέχρι και το τρίξιμο της κιθάρας στο Vera Lynn... Ένας άσπρος τοίχος σε φόντο 'κόκκινο-μαύρο'... Ελικόπτερα, αεροπλάνα, πυροβολισμοί, σιωπές... Εικόνες πολέμου, εικόνες παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος ζοφερού... Δε θέλω -και είναι άδικο- να σταθώ σε μεμονωμένες στιγμές αυτού που είδα. Είχε δυνατά σημεία, συγκινητικά, ανατριχιαστικά, αλλα οφείλω (το οφείλω στον εαυτό μου) να δεχτώ το The Wall που είδα ΑΥΤΟΥΣΙΟ. Αγκαλιά με το σχολικό μου παρελθόν, το Νίκο που καθίσαμε στο ίδιο θρανίο έξι ολόκληρα χρόνια και ήταν εκεί. Τον Τάκη, που του ψιθύριζα στο μπροστινό θρανίο "Is there anybody out there" και γέλαγε. Ήταν εκεί. Αγκαλιά με την οικογένειά μου, που δεν ήταν εκεί... Αλλά για πρώτη φορά σε συναυλία, ελέω Another Brick in the Wall Part 1 και Μοther, ήταν δίπλα μου. Αγκαλιά με τους προσωπικούς μου δαίμονες και τα άγχη μου, τα υλικά και πνευματικά μου εφόδια. Αγκαλιά με τις αρχές μου που δεν θέλω και δεν δύναμαι πια να καταπατήσω ποτέ. Κάπως έτσι έπεσε ο Τοίχος. Με τα συναισθήματά μας και τις αρχές μας ΟΡΘΙΑ και ΑΤΣΑΛΑΚΩΤΑ. United we stood...
Και εν τέλει, Outside the Wall, αγκαλιά με τους φίλους μου και τα δάκρυά μου.
We'll meet again some sunny day. Όλοι μας.