Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

The old folks don't talk much

Οι ρίζες του δέντρου που κρατάει την κούνια μας, 

είναι τόσο βαθιές που μπορεί και να περνούν τα σύνορα.

Άμα σε σπρώξω μ' όλη μου τη δύναμη,

υποσχέσου μου ότι θα βρεθείς τόσο μπροστά

- όπου φτάνει το μάτι -

για να δεις πώς θα ζούμε σε μερικά χρόνια.

Μην το φοβάσαι το δέντρο, ούτε τα σκοινιά.

Αυτούς που σε σπρώχνουν να φοβάσαι.



Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2014

Και άλλα τέτοια αισιόδοξα

Κάποιοι βάψανε τον απέναντι τοίχο γαλάζιο

και νομίσανε θα μας κοροϊδέψουνε ότι

- τάχα μου -

είναι ουρανός

- και ορίζοντας και θάλασσα και άλλα τέτοια αισιόδοξα.

Αφήστε...

Ξέρουμε πού να χτυπήσουμε τα κεφάλια μας,

όταν έρθει η ώρα να μετανιώσουμε

που δε φχαριστηθήκαμε τον ουρανό.


Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Κατά τ' άλλα μια χαρά επικοινωνούμε

Όλα αυτά τα σημειώματα που σου άφηνα κάτω από την πόρτα

κι εσύ τα πέταγες στη λεκάνη της τουαλέτας χωρίς να τα διαβάζεις,

έγραφαν το ίδιο πράγμα.

 Διακόσια τόσα σημειώματα με την ίδια φράση.

"Καμιά Κυριακή δεν είναι μελαγχολικότερη απ' οποιαδήποτε άλλη"






Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

Σε βλέπω, ακόμα, στο ποτήρι μου

"Είσαι υπερβολικά δοτική", της είπε κάποιος. "Είν' ανυπόφορο αυτό!"

"Με πνίγεις", "Δεν αντέχω να αισθάνομαι ότι έχω απέναντί μου μια σκλάβα".

Κι εκείνη, που ξόδεψε τόνους μελάνι για να γράφει αυτά που νιώθει, δεν είχε τη δύναμη να βάλει μια σταλιά για την τελεία. 

Νύχτα είναι, σου λέει, θα περάσει. 

"Τόσες και τόσες νύχτες μια χαρά δεν περάσανε; Πάθαμε τίποτα; Τι; Επειδή το σώμα δεν ισιώνει ούτε ξάπλα; Σιγά... Ή μήπως είναι τόσο τραγικό που έχω σπάσει όλα τα ποτήρια με τα ίδια μου τα χέρια όταν αδειάζουν από τα ποτά; Ποτήρια είναι, γυαλιά. Εγώ θα φύγω, αυτά θα μείνουν... Δάκρυα;... Δηλαδή; Τι; Ποιος δεν κλαίει; Κάποιοι κλαίμε λίγο παραπάνω. Δυο-τρεις-πέντε-δέκα ώρες παραπάνω, μέχρι να στεγνώσουνε οι απλωμένες οι φλέβες μας στο μπαλκόνι ή να τζαμώσουν τα μάτια μας. Σιγά... 
Ευκολοκατάπιοτες είναι κι οι προσβολές και οι πίκρες και τα δηλητήρια και η τσαλακωμένη αξιοπρέπεια στη γωνιά παρέα με τις κατσαρίδες και τα άλουστα μαλλιά που σκουπίζουν τα πατώματα και τα κλάματα -τα είπα τα κλάματα; α... όχι δάκρυα είπα... ναι, δεν είναι το ίδιο- και οι αϋπνίες που θες να κοιμηθείς για να ξεφύγεις από την πραγματικότητα αλλά που δεν κοιμάσαι. 
Και πήγε τρεις και μισή και δεν έχω να πιω."

Μια γαμημένη τελεία είναι κοπέλα μου. 
(μην τη βάζεις, σε καταλαβαίνω)

ΥΓ: Τζένη Βάνου, είχες μεγάλο ειδικό βάρος για να 'σαι "ελαφριά".