Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

Τι νόημα έχει...?

Επί δύο μήνες την παρατηρούσε κάθε απόγευμα στη στάση. Λίγο πριν έρθει το τρένο των 16:45. Κάθε μα κάθε απόγευμα...
Γύρω στα 35, λίγο πάνω από 1.70, αδύνατη, με μακριά (βαμμένα) κόκκινα μαλλιά και ντύσιμο τόσο προσεγμένο, αλλά συνάμα τόσο απλό. Πάνω απ'όλα όμως, αυτό το βλέμμα που τσακίζει κόκκαλα... Όχι τα μάτια. Μάτια σαν τα δικά της μπορεί να συναντήσει κάποιος δεκάδες ζευγάρια. Τέτοιο βλέμμα όμως το βρίσκεις μόνο σε ιδιαίτερα άτομα.
Αφηρημένο μεν, αλλά ισορροπούσε ανάμεσα στην καθαρή ματιά του Μοντγκόμερι Κλιφτ και τη θολή του Στιβ ΜακΚουίν. Και το ότι χρησιμοποιώ αντρικά παραδείγματα (έστω και υπερβολικά) δεν είναι τυχαίο.
Κολλούσε, στην κυριολεξία σε ένα σημείο επί 5 λεπτά, χωρίς πολλές φορές να ανοιγοκλείσει ούτε τα βλέφαρά της. Μετά άλλαζε 'στόχο'.. Και ξανακολλούσε. Για άλλα 5 λεπτά. Κι ύστερα ερχόταν ο συρμός. Κι όταν καθόταν, έστρεφε το πρόσωπό της στο παράθυρο και κοίταζε το τζάμι. Με το ίδιο απλανές και νηφάλιο (αγγίζοντας τα όρια του ψυχοφαρμακευτικού) βλέμμα.
Κι αυτός εξακολουθούσε να την παρατηρεί, μην μπορώντας να καταλάβει αν το κάνει γιατί του αρέσει ή γιατί προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τη σκέψη της. Αλλά και πάλι μπερδευόταν. Με τέτοιο βλέμμα αυτή η γυναίκα ήταν ικανή μέσα στο κεφάλι της να έχει απ'το απόλυτο τίποτα μέχρι το άπειρο...
Ήθελε να της μιλήσει, αλλά φοβόταν. Δε ντρεπόταν, φοβόταν. Φοβόταν ότι διαταράσσοντάς της αυτή την αφηρημάδα, θα ήταν σα να κατέστρεφε ένα άγαλμα (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Όμως, η ανθρώπινη επικοινωνία δεν είναι εικαστικό ζήτημα κι επειδή η περιέργεια και η γοητεία σε σπρώχνουν με το ζόρι πολλές φορές, έπρεπε να γίνει μια αρχή.
Ένα απόγευμα περιμένοντας το τρένο την πλησίασε. Αυτή -σταθερά- στον κόσμο της. Έγειρε το κεφάλι του και της μίλησε:
- Καλησπέρα..
Αυτή χωρίς να ταράζεται γύρισε αμέσως και του απάντησε.
- Καλησπέρα σας...
- Μπορώ να έχω δύο λεπτά απ'το χρόνο σας?
- Φυσικά. Τι θα θέλατε?
(Jesus, τι επίσημος πλυθηντικός είναι αυτός?.. ένιωθε σα να μπαίνει στη ρεσεψιόν εταιρικού κτιρίου. Αλλά ευτυχώς δε μάσησε)
- Ταξιδεύουμε μαζί καθημερινά μ'αυτό το τρένο και σας παρατηρώ εδώ και καιρό. Έχετε κάτι πολύ ιδιαίτερο στο βλέμμα σας που με έχει γοητεύσει αλλά μου έχει κινήσει και την περιέργεια παράλληλα.
Αυτή του χαμογελάει.
- Ευχαριστώ πολύ.. Η αλήθεια είναι ότι είμαι λίγο αφηρημένη..
- Δεν εννοούσα αυτό.. (καλά, εννοούσες ΚΑΙ αυτό μεγάλε αλλά εντάξει, σε έβγαλε από τη δύσκολη θέση)
Έρχεται ο συρμός και μπαίνοντας μέσα της δίνει το χέρι του.
- εεε... Στέλιος...
- Χάρηκα πολύ..
- ...
- ...?
- ... το δικό σας?
- ... Τι νόημα έχει?
- Δε θα μου το πείτε?
- Τι νόημα έχει?
Ήταν η τελευταία απάντηση που περίμενε να ακούσει. Κι μετά από αυτό έπρεπε να ανασυνταχτεί για να συνεχίσει την κουβέντα μαζί της. Αλλά πώς? Ο τελευταίος άνθρωπος χωρίς όνομα ήταν ο Κλιντ Ίστγουντ στην τριλογία των "Δολλαρίων". Μια γυναίκα που τη ρωτάς "Πώς σε λένε" και σου απαντά "Τι νόημα έχει" είναι ή ψυχάκι ή μυστική πράκτορας. Ή και τα δύο. Η καλύτερη συνέχεια είναι να κάνει σα να μη συμβαίνει τίποτα.
- Εργάζεστε εδώ κοντά?
- Ναι, δουλεύω ως γραφίστρια σε ένα τεχνικό γραφείο.
Αυτό κι αν ήταν ανέλπιστο. Να μη θες να πεις το όνομά σου και να λες με ευκολία το πού δουλεύεις...
- Εσείς?
- Είμαι ιδιωτικός υπάλληλος σε μια κατασκευαστική εταιρεία.
- Α! Πολύ όμορφα. Και προς τα πού πάτε αν επιτρέπεται..?
- Κάτω Πατήσια, εσείς?
- ..εε..αφήστε το, τι νόημα έχει?
Kabooom!! Δεύτερη πιστολιά!
- Μα... εγώ σας απάντησα...
- Το ξέρω, εγώ όμως δεν είμαι υποχρεωμένη.. Ούτε κι εσείς ήσασταν άλλωστε.
Ο Στέλιος αρχίζει να κοιτάει αμήχανα γύρω του για να επιβεβαιώσει ότι βρίσκεται σε βαγόνι μετρό κι όχι σε καμπίνα διαστημόπλοιου εξωγήινων... Αλλά και πάλι δεν το βάζει κάτω. Ξεπερνά την αμηχανία και συνεχίζει την "επίθεση".
- Μπορούμε να κόψουμε τον πλυθηντικό?
- Δε νομίζω ότι γνωριζόμαστε αρκετά για να το κάνουμε.
- Γιατί είστε αρνητική?
- Ας πούμε... επιφυλακτική. Κι εσείς όμως είστε επίμονος. Τι ζώδιο είστε?
- Υδροχόος. Εσείς.. δε ρωτάω γιατί μάλλον δε θα μου απαντήσετε. Μπορώ να μαντέψω όμως. Μου δίνετε τρεις ευκαιρίες?
- Ούτε δώδεκα :) Δε χρειάζεται...
- Ναι.. Άλλωστε, "τι νόημα έχει?"
- Τώρα μιλάτε σωστά. Λοιπόν, Τάσο.. εε Τάσο δε σε είπαμε?
- Όπα! Τέλος οι επιφυλάξεις? Στέλιο με είπαμε.
- Συγγνώμη.. Άκου Στέλιο. Σ'ευχαριστώ για την προσπάθειά σου και εκτιμώ πολύ ότι μου αφιέρωσες χρόνο. Είσαι ωραίο παιδί, ευγενικό, αλλά αυτά δεν πιάνουν σε μένα.
Ουάου, τι απότομη αλλαγή... Η νεράιδα που έγινε μάγισσα... Τελικά είχε δίκιο. Ήταν πραγματικά σα να έσπαγε ένα άγαλμα. Το βλέμμα της δεν είχε πια την αφηρημένη γλυκύτητα που είχε συνηθίσει. Ήταν ήρεμο μεν, αλλά αυστηρό και εν μέρει ειρωνικό.
Συνεχίζει ακάθεκτη:
- Πόσο είσαι? 30?
- Μέσα έπεσες :)
- Βρες καλύτερα μια κοπελίτσα της ηλικίας σου να τα κάνεις αυτά... Πάντως το ότι είσαι Υδροχόος σε σώζει. Μη ρωτάς γιατί, αλλά να θυμάσαι ότι αυτό σε έσωσε.
Ο Στέλιος δεν έχει χρόνο να επεξεργαστεί αμέσως όλα αυτά που ειπώθηκαν και αποφασίζει να παραμείνει σιωπηλός μέχρι να κατέβει στην επόμενη στάση.
Κι εδώ κολλάει ο στίχος του Σαββόπουλου:
"Το δράμα όλο συντελέστηκε θαρρώ, στο χώρο του αοράτου..."
Προλαβαίνει παρόλα αυτά, γι αυτό το λίγο διάστημα να δανειστεί το 'αφηρημένο' βλέμμα της ;)
Λίγο πριν κατέβει προτείνει το χέρι του και της λέει χαμογελώντας:
- Λοιπόν, χάρηκα για τη γνωριμία δεσποινίς... όπως σας λένε τέλος πάντων..
- Κυρία! (τον διορθώνει αυτή)
- Whatever... Τι νόημα έχει...?

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Αληθινά σενάρια

Τέλη Δεκέμβρη, λίγο πριν από τα Χριστούγεννα. Οδός Φαβιέρου, Πλατεία Καραϊσκάκη. Η ώρα 7.30 το πρωί και χουζουρεύω μέχρι να χτυπήσει το ξυπνητήρι μου στις 7.45. Ξαφνικά ακούω ένα φοβερό θόρυβο απ έξω. Ήτανε σπάσιμο τζαμιού και μάλιστα εις διπλούν.
Σηκώνομαι αμέσως, φοράω ένα παντελόνι και με την τσίμπλα στο μάτι κατεβαίνω να δω τι έγινε. Έξω από το διπλανό (εγκαταλελειμένο) κτίριο της πολυκατοικίας μου ένας Πακιστανός σωριασμένος σε άθλια κατάσταση και πίσω του τζάμια σπασμένα. Σε δευτερόλεπτα έχουν εμφανιστεί 2 μηχανές με αστυνομικούς κι ένα περιπολικό.
- Τι έγινε? Πώς χτύπησες? Του λέμε
Ο Πακιστανός κάνει μια κίνηση με τα χέρια δείχνοντας ότι είχε πηδήξει από κάπου...
- Απο πού πήδηξες? τον ρωτάει ένας αστυνομικός.
Αυτός δείχνει την πολυκατοικία μου..
- Και πώς βρέθηκες στο δίπλα κτίριο??
- Δεν ξέρω..
Άντε να βγάλεις άκρη. Τα ελληνικά του από ελάχιστα έως ανύπαρκτα.
Ένας απ'τους αστυνομικούς (όλοι τους ευγενέστατοι και συνεργάσιμοι παραδόξως) πηγαίνει στην παραδιπλανή αποθήκη χονδρικής (όπου έχουν βγει κι αυτοί έξω να δουν τι έγινε) και λέει σ'εναν κύριο.
- Μήπως δουλεύει κανένας Πακιστανός στην αποθήκη σας? Θέλουμε διερμηνέα.
- Εεε..χμ.. ννναι.. μισό λεπτό
Έρχεται ένας μεσόκοπος Πακιστανός κι αρχίζει να μιλάει με τον τραυματία. Και μας λέει:
- Πήδηξε από το 2ο όροφο της πολυκατοικίας (της πολυκατοικίας στην οποία μένω) στο φωταγωγό και απ'το υπόγειο βρέθηκε στο διπλανό κτίριο κι έσπασε το τζάμι για να βγει έξω. Τον κρατούσαν όμηρο κάποιοι Αφγανοί γιατί τους χρωστούσε 250 ευρώ και τον βασάνιζαν και πήδηξε για να σωθεί..
Οι περίοικοι κάνουν σαν να ανακάλυψαν την Αμερική
- Πωωωωπωωωω! πήδηξε απ'το 2ο????
- Αν αναλογιστείτε τι έχει τραβήξει για να ρθει Ελλάδα, μάλλον είναι παιχνιδάκι γι αυτόν, τους λέει μια άλλη κυρία.
Με ρωτάει ένας αστυνομικός:
- Μένετε στην πολυκατοικία? Είστε ένοικος?
- Ναι, λεω. Στον 1ο όροφο.
- Σε ποιον όροφο μένουν αλλοδαποι στην πολυκατοικία σας?
- εε..σε όλους...
Βάζουνε όλοι τα γέλια :))
- Αφγανοί μένουν στο 2ο? ξέρεις?
- Ναι, λέω κι έχουν έρθει και πρόσφατα.
- Τι άτομα είναι?
- Δεν έχουν δώσει δικαιώματα. ίσα ίσα, παραλάβανε ένα διαμέρισμα μπουρδέλο (το οποίο είχαν κάνει μπουρδέλο οι προηγούμενοι ένοικοι που ήταν ΕΛΛΗΝΕΣ και έφυγαν νύχτα χρωστώντας 8 νοίκια στην ιδιοκτήτρια!) και το έχουν φτιάξει απ οσο ξέρω.
- Τους ξέρεις? Θες να πάμε μαζί να τους μιλήσουμε να δούμε τι γίνεται?
- Πάμε ξέρω γω? Αλλά η όποια ανάκριση δεν είναι δική μου δουλειά, είναι δική σας.
- ΟΚ
Ανεβαίνουμε στο 2ο και χτυπάμε το κουδούνι. Μας ανοίγει ένας νυσταγμένος νεαρός. Το σπίτι κουκλι :) Κόκκινοι (ολοκόκκινοι!!) τοίχοι, χαλιά, καθόλου έπιπλα και παπούτσια στη σειρά.
- Καλημέρα...Πόσοι μένετε εδώ? Λέει ο αστυνομικός
- 6..
- Είστε απ το Αφγανιστάν?
- Ναι
- Χαρτιά έχετε?
- Ναι
(τα φέρνει, μαζί με το συμβόλαιο του σπιτιού, καθόλα νόμιμοι.)
Ο αστυνομικός ευγενεστατος πάντα:
- Μια χαρά.. Πάμε τώρα στα σοβαρά. Ένας πακιστανός το και το... Πήδηξε στο φωταγωγό για να σωθεί λέει κλπ κλπ κλπ
Ο Αφγανός απαντάει με ολύμπια ψυχραιμία και μας αφήνει μαλακες.
- Δεν πήδηξε.. Εμείς τον πετάξαμε απ' το παράθυρο της κουζίνας στο φωταγωγό.
..................................................................
Έχω μείνει με τον μπάτσο και τον κοιτάμε σα χάνοι. Ο αστυνομικός σαστίζει και του λέει
- Εεε... καλά, περίμενε... έρχομαι σε λίγο
Έπρεπε να ετοιμαστώ να πάω για δουλειά και δεν ειδα τι έγινε μετά, αν τους πήγαν μέσα ή κάτι σχετικό. Εν τω μεταξύ όμως έιχε έρθει ασθενοφόρο να πάει τον Πακιστανό στο νοσοκομείο.
Τις γιορτές έλειπα και γυρνώντας ενημερώθηκα ότι η αστυνομία έκανε ντου και έπιασε κάποιους στο 2ο και ότι εγκατέλειψαν τελικά το διαμέρισμα, γιατί ένα βράδυ μετά την πρωτοχρονιά ήρθε μια ομάδα Πακιστανών με λοστούς και πέτρες και σπάσανε το τζάμι της εξώπορτας της πολυκατοικίας. Λεπτομέρειες...