Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Προς Τετριστές...

Προχτές το απόγευμα, ψάχνοντας σε ξεχασμένα συρτάρια και ντουλάπια να δω πού έχω καταχωνιάσει έναν παλιό εξωτερικό δίσκο, βρήκα κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον. Το σκονισμένο μου GameBoy... Και ναι διάολε, είχε μέσα το Tetris!
Tουλάχιστον 4-5 χρόνια πρέπει να είχανε περάσει από τότε που το πιασα τελευταία φορά στα χέρια μου για να παίξω. Κι ούτε θυμάμαι γιατί έκανα τόσο καιρό να το ξαναπιάσω. Το άνοιξα χωρίς δεύτερη σκέψη και ήταν σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα. Μη μου πείτε ότι μεγάλωσα και ωρίμασα και τέτοιες αηδίες. Όσοι γνωρίζουν τι σημαίνει Tetris, καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι η φιλοσοφία του ξεπερνάει την έννοια 'παιχνίδι'.
Το Tetris ΔΕΝ είναι παιχνίδι. Δεν έχεις αντίπαλο κάποιο τέρας, δεν περνάς πίστες, έχεις ΜΙΑ και μοναδική 'ζωή' σε ΜΙΑ και μοναδική πίστα. Δεν έχεις αντίπαλο ούτε καν το χρόνο. Αντίπαλος είναι μόνο ο εαυτός σου και η προηγούμενη καλύτερή σου επίδοση. Αλλά και πάλι, δεν τερματίζεις κάπου, δεν έχει κάποιο τελικό σκοπό. Μπορείς να παίζεις (θεωρητικά πάντα) μια παρτίδα για μια ζωή. Ακόμα κι όταν το κοντέρ γράψει 999.999 (το οποίο είναι το μέγιστο σκορ που μπορεί να καταγραφεί), η παρτίδα συνεχίζεται μέχρι να γεμίσει ο πίνακας με τετραγωνάκια μέχρι την κορυφή και να χάσεις. Μόνο τότε έρχεται το "τέλος".
Διάβαζα κάποτε σε ένα άρθρο ενός Βρετανού ψυχολόγου, ότι το Tetris μοιάζει με το μαρτύριο του Σίσυφου. Με τη διαφορά όμως ότι ο Σίσυφος ήταν αναγκασμένος να υποστεί το μαρτύριό του, σε αντίθεση με όλους εμάς τους φανατικούς 'τετριστές' που παίζουμε συνειδητά, έχοντας επίγνωση της ματαιότητας :)
Τότε -θα ρωτήσει εύλογα κάποιος- γιατί παίζετε? Τι είναι αυτό που σας κάνει να κολλάτε με κάτι που δεν είναι ούτε παιχνίδι αλλά ούτε και παζλ ή 'πρόβλημα' τύπου Solitaire ή Sudoku? Ο καθένας θα δώσει τη δική του εξήγηση για το κόλλημά του. Και ο καθένας επίσης έχει το δικό του μοναδικό τρόπο παιχνιδιού, που δείχνει σ'ενα σημείο και το πώς αντιμετωπίζει γενικότερα καταστάσεις στη ζωή του. Άλλοι επιλέγουν το συντηρητικό παιχνίδι, χωρίς ρίσκο κρατώντας το χαμηλά, με σκοπό ένα όσο το δυνατό πιο clear board. Κάποιοι άλλοι παίζουν για τη στιγμή και μόνο που θα επιτύχουν το clear board. 'Αλλοι 'στρώνουν' το παιχνίδι τους συνετά, με ισόποσες δόσεις ρίσκου και συντηρητισμού. Άλλοι πάλι, αφήνουν μεγάλα κενά, περιμένοντας το περίφημο cock piece για να κάνουν tetris. Υπάρχουν κι αυτοί που -αλλαζονικά- το περιφρονούν προσδοκώντας σε μεγαλύτερα κενά και σε απανωτά tetris. Η λίστα είναι μακριά. Κανείς παίχτης δεν είναι ίδιος, γιατί πολύ απλά, κανένας άνθρωπος δεν είναι ίδιος.
Ο καλός παίχτης δεν κρίνεται ούτε απ'το σκορ του ούτε απ'τον τρόπο που παίζει. Και ο τρόπος που ο καθένας παίζει -όπως είπα και πιο πάνω- είναι καθρέφτης του χαρακτήρα του στην ίδια τη ζωή. Κάθε κομμάτι που έρχεται στον πίνακα (σε τυχαία σειρά) μοιάζει με όσα περιστατικά μπορούν να μας τύχουν στην πραγματική μας ζωή. Τίποτα δεν είναι άχρηστο και τίποτα δεν είναι καλό ή κακό, μέχρι οι δικοί σου χειρισμοί να το καταστήσουν τέτοιο. Οι αποφάσεις είναι το Α και το Ω στο Tetris, όπως και στη ζωή. Αποφάσεις βιαστικές, αποφάσεις προνοητικές, αποφάσεις εκ των υστέρων σωστές ή λανθασμένες. Υπάρχουν λάθη από αβλεψία, λάθη αυτοσυγκέντρωσης, λάθη αλλαζονείας, κακής τακτικής. Λάθη που διορθώνονται και λάθη που πληρώνονται. Ακόμα και ο νόμος του Murphy, βρίσκει εφαρμογές στο Tetris. Κάποιες φορές η τύχη σου χαμογελά ακόμα κι αν έχεις κάνει μαλακία και κάποιες φορές σου γυρίζει την πλάτη ακόμα κι αν έχεις κάνει τα πάντα σωστά... That's life dude...
Πρέπει να έχεις επίγνωση του τι κάνεις και κυρίως γιατί το κάνεις. Περισσότερο όμως, πρέπει να ξέρεις για ποιο λόγο παίζεις. Αν ξέρεις, τότε είσαι πολύ καλός παίχτης, ανεξαρτήτως σκορ...
Όσοι αγαπάτε αυτόν τον ήχο με καταλαβαίνετε απόλυτα...