Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Βάφοντας τις μέρες


Παραμονές του Κόκκινου
μαζεύονται το Αίμα, το Κρασί και το Ηλιοβασίλεμα
και πλημμυρίζουν τα σπίτια των ανθρώπων
λέγοντας τα Κάλαντα
για τη Ζωή που κυλάει στις φλέβες μας
για τον Έρωτα που μας μεθάει
για την Επανάσταση που δύει...

Ανήμερα του Μπλε
ο Ουρανός κι η Θάλασσα γεννάνε επιτέλους τον Ορίζοντα
προτού τον προλάβει η ανήσυχη σφεντόνα των παιδιών.
Προτού τον κρύψουν οι ηλικιωμένοι στο κουρασμένο βλέμμα τους.

Τις μέρες του Πράσινου
βουτάμε στα δάση και τους αγρούς για να πιάσουμε το Σταυρό του μαρτυρίου
που κρύβεται στα πυκνά χορτάρια και τα φύλλα των δέντρων.
Όποιος τον βρει θα τον κρατήσει τρόπαιο
μέχρι να λιώσουν οι ώμοι του στο χώμα.

Παραμονές του Γκρίζου πάντα βρέχει,
γι αυτό τα χελιδόνια κουβαλάνε τον Επιτάφιο των ονείρων μας
πάνω απ'τα σύννεφα
μην τυχόν και πέσουν πάνω του ουράνια δάκρυα
και μπασταρδευτεί η θλίψη μας...

Το Λευκό και το Μαύρο
γιορτάζουν την ίδια μέρα.
Θυσιάζοντας ό,τι έμψυχο και άψυχο υπάρχει
πάνω σε εξηντατέσσερα τετράγωνα
μέχρι να μείνει στο τέλος
η Ελευθερία και ο Θάνατος.



Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Για μια μαργαρίτα

Για τότε λέω, που την είδα να βγαίνει στη σκηνή κρατώντας μια μαργαρίτα έτοιμη να τη χαρίσει. Το θέατρο γεμάτο, δεν έπεφτε καρφίτσα.
"Σιγά μην τη δώσει σε μένα... Εμείς των τελευταίων σειρών είμαστε... Άστα"

Κι όμως, δεν την έδωσε πουθενά. Την κράτησε σφιχτά καθ'όλη τη διάρκεια της παράστασης, τη φύλαξε στον κόρφο της και πήγε στα καμαρίνια. Με περίμενε να χτυπήσω, να μπω για να μου τη δώσει.

Μπήκα. Δε χρειάστηκε να συστηθούμε καν. Λες και γνωριζόμασταν αιώνες. Πήρε τη μαργαρίτα και με το άλλο χέρι άνοιξε την παλάμη μου. Κι εγώ τι της πήγα..? Ένα τραγούδι. Και πάνω που ήταν να της το πω, έκλεισε η φωνή μου...

Μια μαργαρίτα με αντάλλαγμα μια σιωπή. Προσπάθησα, φωνή δεν έβγαινε. Όπως στα όνειρα που χαλάς τον τόπο και "δεν ακούγεται τίποτα". Ντράπηκα. Άλλαξα 10 χρώματα, μαζί με το κίτρινο και το άσπρο της μαργαρίτας.

Τουλάχιστον κατάφερα να ψελλίσω "ευχαριστώ.."

Έφυγα με γρήγορο βήμα απ'το θέατρο. Έκατσα έξω απ΄το σπίτι μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα. Κι άρχισα να τραγουδάω με στεντώρια φωνή.



Κοίταζα την πόρτα μου και τραγουδούσα με όλη μου την ψυχή.

Ένιωσα ένα δάχτυλο να μου χτυπάει τον ώμο. Γύρισα.

"Ωραία τραγουδάς... Δεν πήγε τζάμπα η μαργαρίτα μου"


Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012

Χα!

Μην κάνεις τα γένια σου συρματόπλεγμα μόνο και μόνο για να φυλακίσεις ένα χαμόγελο. Δεν είναι προστασία αυτό άνθρωπέ μου. Φυλακή είναι. Άστο να καθρεφτίσει και την ομορφιά και την ασχήμια. Όλοι έχουν δικαίωμα να σταθούν μπροστά στο χαμόγελό σου και να κοιταχτούν. Θα ρθουν βέβαια κάποιοι που θα απλώσουν και χέρι. Θα στο χαϊδέψουν, θα στο σφραγίσουν, θα στο τσαλακώσουν, θα στο φιλήσουν... Δεν πειράζει. Άστο ελεύθερο.

Και θα δεις

Θα βγουν από μέσα πεταλούδες χωρίς προορισμό.

Θα βγουν ποτάμια που θα εκβάλλουν στις γωνιές που κρύβεται η Αγάπη.

Θα βγούνε σύννεφα με καβαλάρηδες που φοβούνται τα ύψη.

Θα βγούνε σπλάχνα και καρδιές του κάθε ερωτευμένου που τις έχασε...

Θα βγούνε βλέμματα για τα μικρά παιδιά που κρύβουν το πρόσωπο από αθώα ντροπή.

Θα βγούν λουλούδια για να στολιστούν οι τάφοι αυτών που ζουν αιώνια στη μνήμη...

Βγάλε το συρματόπλεγμα.