Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

Η πρώτη κουταλιά...

Κάθε μέρα του Σεπτέμβρη είναι και μια κουταλιά που προσπαθώ να μαζέψω απ'το σκορπισμένο καλοκαιρινό μυαλό μου. Συνήθως το αφήνω λίγο λίγο σε σειρά, όπως αφήνουν οι οδοιπόροι τα πετραδάκια στα παραμύθια για να μη χάνουν το δρόμο της επιστροφής. Πάντα όμως μου το σκορπάνε τα τελευταία μελτέμια του Αυγούστου. Κι έρχεται ο Σεπτέμβρης -καλή ώρα- και δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω... Και σήμερα είναι η πρώτη, δύσκολη, μέρα.
Δύσκολη γιατί ο Σεπτέμβρης δεν είναι αυτός που ήταν. Ή αυτός άλλαξε ή εγώ. Ή και οι δυο μας. Δεν έιναι ότι δεν έχω καμιά σχέση με τα σχολεία πια και δε με αγγίζει το ότι ανοίγουν. Δεν είναι ούτε το ότι ο αγαπημένος μου μήνας έγινε θλιβερή προέκταση-απομίμηση του καλοκαιριού ελέω κλιματολογικών αλλαγών. Κάτι άλλο είναι... Κάτι άλλο που δεν μπορώ να προσδιορίσω και που τα τελευταία χρόνια δε με αφήνει να απολαύσω τον Σεπτέμβρη μου μελαγχολώντας. Όχι, δεν είμαι απ' αυτούς που περιμένουν το ημερολόγιο να δείξει 01/09 για να "μελαγχολήσουν". Απλά, πλέον, μου λείπει το γκρίζο του φθινοπώρου γιατί δεν υπάρχει πια γκρίζο μέσα μου. Λες και καταργήθηκε σαν χρώμα, λες και πνίγηκε ανάμεσα στο κινηματογραφικό "ασπρόμαυρο" και το μουσικό "πολύχρωμο". Μου λείπει η μουντάδα του φθινοπώρου, γιατί έπαψα να μαι εγώ μουντός. Μου λείπουν οι σιωπές του φθινοπώρου, γιατί δε σταματάω πια ποτέ να μιλάω...
Ναι ρε Σεπτέμβρη, κι οι δυο μας αλλάξαμε τελικά. Κι εγώ σε πρόδωσα κι εσύ με πρόδωσες. Και πρέπει να συνεχίσω να σ'αγαπάω για κάτι που δεν είσαι πια. Για κάτι που δεν είμαι πια. Αλλά θα συνεχίσω να σ'αγαπάω γιατί γεννήθηκα μέσα σου.
Θα αναβάλλω την πρώτη "κουταλιά" για αύριο. Αυτό το καλοκαίρι παρασκορπίστηκε το μυαλό μου...