Τη νύχτα εκείνη απαγορεύτηκαν οι γεννήσεις.
Όπως σε κάθε πανσέληνο.
Όπως σε κάθε πανσέληνο.
Δεν κουνιόταν φύλλο.
Οι άνθρωποι υπνωτισμένοι.
Τα όπλα ξάγρυπνα.
Τα μόνα που ακούγονταν ήταν τα δάχτυλα που τρέμαν στις σκανδάλες,
σαν τα δόντια που τρίζουνε στον ύπνο και στο κρύο.
Σαν τα σφιγμένα δόντια των μανάδων
που μετρούσαν τα δευτερόλεπτα με τις κλωτσιές των εμβρύων στην κοιλιά τους.
που μετρούσαν τα δευτερόλεπτα με τις κλωτσιές των εμβρύων στην κοιλιά τους.
Τη νύχτα εκείνη, που απαγορεύτηκαν οι γέννες,
σφίχτηκε όλο το σύμπαν
και φύτρωσε ένας άνθρωπος.
Ευχαριστώ πολύ το Μάνο Φωτίου. Χωρίς τη φωτογραφία του δε θα τελείωνε ποτέ αυτό το ποίημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου