Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Ο Τοίχος

Ο Τοίχος δε βρίσκεται σε σταθερό σημείο. Δε με περιμένει. Μετακινείται ανάλογα τις περιστάσεις. Συχνά με ακολουθεί, ενίοτε με προκαλεί... Σιγοψιθυρίζοντας αυτό το σαρδόνιο 'έλα...έλα...' Δεν τον επιλέγω εγώ κάθε φορά, αυτός με επιλέγει.
Αν και μετακινείται, όμως, ο Τοίχος δεν είναι απέραντος, έχει όρια. Και σε μήκος και σε πλάτος και σε ύψος. Μπορώ να τον προσπεράσω από δεξιά ή αριστερά. Μπορώ να τον πηδήξω. Μπορώ, βέβαια, και να τον περιφρονήσω μέχρι να ξανάρθει να με βρει. Παρόλα αυτά, προτιμώ να πέφτω επάνω του με τα μούτρα. Και μάλιστα παίρνοντας μεγάλη φόρα... Αυτό θέλει ο Τοίχος. Κι εγώ σαν το μαλάκα επαναλαμβάνω την ίδια μετωπική σύγκρουση μαζί του, ξέροντας το αποτέλεσμα. Κι ας κάνει ότι ράγισε. Ψέμματα. Ένα βαψιματάκι είναι και θα περάσει. Ένα βαψιματάκι ίσα ίσα να φύγουνε από πάνω του τα αίματα του προσώπου μου... Εγώ γεμίζω σημάδια κι ο τοίχος απλά αλλάζει χρώματα...
Πού θα πάει όμως, θα τον γκρεμίσω κάποια στιγμή. Μπορεί να σακατευτώ ολόκληρος αλλά θα χω σακατέψει κι αυτόν...