Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

Το φτερό του σπουργιτιού

Όχι..Όχι.. Δε θέλω το σπουργίτι. Δεν το θέλω ολόκληρο. Ένα μικρό φτερό του θέλω μόνο.

Να το χω στη χούφτα, και με το που ο αφέτης πυροβολήσει, να το αφήσω.

Να δω πού θα φτάσει. Κυρίως θέλω να δω πόσο θα αντέξει να το πηγαίνει ο κάθε άνεμος απο δω κι από κει... Υπάρχουν φτερά που θέλουν να ταξιδεύουν. Όπου φυσάει ο άνεμος. Έτσι κι αλλιώς, χωρίς τον άνεμο δε γίνεται να ταξιδέψουν για κάπου. Και βαριούνται αυτό το "χάμω" της αστικής ασφάλτου. Υπάρχουν και φτερά όμως που δε θέλουνε να πάνε πουθενά. Προτιμούν την -αστική- γη. Τους ενοχλεί ο αέρας. Μπορεί και να τον φοβούνται. Άσε εδώ στα σίγουρα, μη μας βγάλει σε κανά άκυρο μέρος...

Τα φτερά που θέλουν να φύγουν, συνήθως τα δυσκολεύει μια μύτη ενός παπουτσιού... μια τζαμαρία... ο προφυλακτήρας ενός αυτοκινήτου. Τα άλλα φτερά, τα βρίσκουν συνήθως κάτι τύποι και τα βάζουν στη χούφτα τους και τα αφήνουν στον "ενοχλητικό" άνεμο...

Όλα αυτά δεν τα έβγαλα απ'το μυαλό μου. Το φτερό ενός σπουργιτιού, έγινε πέννα και μου τα γραψε...