Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Μαύρα Παλτά

Ήρθε η ώρα για τα μαύρα παλτά.

Για τους σηκωμένους γιακάδες της περισυλλογής.

Για τα δεκάδες τσιγάρα που προσπαθείς να ανάψεις με σπίρτο περπατώντας στο κρύο.

Για τα κασκόλ που σε πνίγουν από "άποψη".

Για τα κρυφά χαμόγελα σε ασπρόμαυρο φόντο, χτυπώντας τα δόντια σου απ'το τουρτούρισμα.

Για τις μοναχικές, σκοτεινές κινηματογραφικές αίθουσες.

Για το τζάκι που δεν έχεις σπίτι να σου ομορφαίνει το σαλόνι.

Για τη γάτα που δεν έχεις να χαϊδεύεις.

Ήρθε η ώρα να σου λείψει το χέρι που φοράει το μάλλινο γάντι.

Βολέψου με τα χνώτα σου...






Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Ήλιος μετά τα μεσάνυχτα

Καμιά φορά όταν μένουμε μόνοι μας, παρατάμε τα φωτοστέφανά μας στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου.
Κι όταν δε θέλουμε να μας κοιτάνε επίμονα, τα βάζουμε στο ντουλαπάκι του συνοδηγού.
Είναι επίμονα ρε γαμώτο τα φωτοστέφανα αυτά. Έχουν ψυχή, είναι ζώντες οργανισμοί.
Έχουνε μάτια και αυτιά. Τα μάτια...
Tα λυπάμαι, αλλά...
Είμαστε κι οι δυο τόσο αστείοι μ'αυτά στο κεφάλι. Αστείοι. Ακόμα και για τα δεδομένα των αποκριών.
Αστείοι εμφανισιακά.
Αισθητικά.
Κυρίως όμως, εσωτερικά.
Άσε που το δικό σου με εμποδίζει να σου χαϊδέψω τα μαλλιά...

Γι αυτό αποφασίζουμε να παίξουμε ένα παιχνίδι. Μετά τα μεσάνυχτα.
Bάζω στη μια μου χούφτα έναν ήλιο και στην άλλη ένα ουράνιο τόξο και σου λέω "Διάλεξε".

Ό,τι διαλέξεις, το φοράς στο κεφάλι σου. Το άλλο το φοράω εγώ.

Συνήθως σου τυχαίνει ο ήλιος.

Τον κρατάς επάνω σου κι εκεί... γύρω στις 6.30, τον βγάζεις και τον εκτοξεύεις για να φωτίσει και τον υπόλοιπο κόσμο.

Το φωτοστέφανό σου ζηλεύει.
Είναι πολύ μικρό μπροστά στον ήλιο.
Αντικειμενικά.-





Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Ανάποδα

Του άρεσε να γυρίζει ανάποδα τα γράμματα...
Κάποια από αυτά παρέμεναν γράμματα, κάποια γίνονταν σύμβολα. Ακατάληπτα μεν, αλλά με τόση επιμονή που είχε, έπειθε το μυαλό του ότι σήμαιναν κάτι. Κάθε φορά και κάτι διαφορετικό.

Ένα ανάποδο "Α" που μοιάζει με δοχείο. Ένα ανάποδο "Τ" που μοιάζει με πρόκα καρφωμένη στο πάτωμα. Ένα ανάποδο "Ω" που μοιάζει με αρχαία λύρα χωρίς χορδές...

Το "Μ" γίνεται "W". Μέτρο, Wonder, Μίσχος, Whale, Μύθευμα, Worst, Ματιά, Worthless...

Το "Λ" γίνεται "V". Λαίλαπα, Vision, Λυγμός, Venom, Λουλούδι, Vehicle, Λόγος, Vampire...

Το "ρ" γίνεται "b". ρίχνω, breathe, ρέπεις, blink, ριγώ, blame, ρωτάς, beat...

Και το "Κ"? Μένει "Κ"...
Και το "Σ"? Μένει "Σ"...
Και το "H"? Μένει "H"
και και και...

Και δώστου πάλι απ'την αρχή. Το ίδιο χαοτικό και βασανιστικό βιολί ενός ανθρώπου που γύριζε ανάποδα τα γράμματα γιατί αδυνατούσε να γυρίσει τούμπα τη ζωή του. Μόνο σύμβολα και συμβολισμούς έψαχνε.
Κι όλες αυτές οι λέξεις. Τις έλεγε, τις ξανάλεγε. Τις έβλεπε και τις ξανάβλεπε. Απ΄την καλή κι απ'την ανάποδη. Αλλά δε σήμαιναν τίποτα γι'αυτόν. Ήταν απλά ένα άθροισμα από σύμβολα τελικά. Από ευθείες και καμπύλες γραμμές. Από γωνίες και σχήματα.

Μόνο το όμικρον δε γύρναγε ανάποδα. Το όμικρον το κυλούσε. Το κυλούσε με προσοχή.

Ήταν το "Όχι" που δεν είχε καταφέρει να πει ακόμα...
Ή μήπως ήταν το μηδέν?