Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Συναισθήματα του ενός λεπτού (που κρατάει παραπάνω από 1 λεπτό)


Δε με ρώτησες αν σε θέλω στην καθημερινότητά μου, παρόλα αυτά μπήκες. Ούτε πώς με λένε δε με ρώτησες, τι δουλειά κάνω, πού μένω, πώς περνάω τα βράδια μου. Απλά ήρθες, κι εγώ, με τη μνήμη ελέφαντα, εγώ που θυμάμαι τις πιο ασήμαντες λεπτομέρειες, τι έπαιζε ο ταξιτζής τότε που γυρνούσαμε απ'την Ιθάκη και τι φόραγα τη 16η Ιουνίου του 2001, δε μπορώ να θυμηθώ ΠΟΤΕ ήρθες στη ζωή μου.

Τον καφέ μου δεν τον πίνω γλυκό πια, ούτε βάζω γάλα, αν σ'ενδιαφέρει. Μέτριο τον πίνω. Στο λέω γιατί σε βλέπω συχνά με την άκρη του ματιού να με παρακολουθείς στις καφετέριες. Είσαι περίεργη,το ξέρεις? Αδιάκριτη. Και στους περιπάτους με ακολουθείς, μη νομίζεις ότι δεν το χω καταλάβει. Έμαθα να αναγνωρίζω τον ήχο των τακουνιών σου στο πλακόστρωτο. Κι αυτά τα "κερασμένα από το μαγαζί" ποτά στα μπαρ, από σένα είναι, στάνταρ. Αυτά τα έξτρα, ξέρεις, που είσαι στο μεταίχμιο να πιεις-να μην πιεις και τελικά τα πίνεις. 

Κι αν δε σου πα "έλα κάθησε μαζί μου" στις καφετέριες, κι αν δε σου πρότεινα να περπατήσουμε μαζί, χέρι-χέρι από το Θησείο μέχρι το Σύνταγμα, κι αν δε σε κέρασα ποτέ πίσω ούτε ένα σφηνάκι στα μπαρ, είναι γιατί σε ζηλεύουν οι γυναίκες που δεν ήρθαν ακόμα στη ζωή μου. Και -μυστικά- μου ζητούν να σε κρατήσω σε απόσταση. Αυτές όμως, αυτές οι γυναίκες που ακόμα δε γνώρισα ούτε ερωτεύτηκα, αυτές σου άνοιξαν την κερκόπορτά μου, για να μπεις και να μη φύγεις.

Μέχρι να απαλλαγούν απ'το κόμπλεξ τους, θα συνεχίσω να σε διαβάζω στα manual των ηλεκτρικών συσκευών, στις ετικέτες των πουλόβερ -πουλόβερ μαύρο κλασικό, με λαιμόκοψη, όχι V-, στις πινακίδες των αυτοκινήτων, στους τίτλους αρχής ή τέλους προτού τους κόψουν οι διαφημίσεις απότομα , στις ίδιες τις διαφημίσεις και σε ό,τι περιέχει ανακατεμένη την αλφαβήτα.