Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

Εγκυκλοπαιδική Καταδίωξη. Α short movie


- Κάτσε ήσυχα...
- Είναι τρέλα. Αυτοκτονία.
- Μπορείς να μου έχεις εμπιστοσύνη?
- Eίσαι παρανοϊκός!
- Είμαι παρανοϊκός...


- Μας κυνηγάνε
- Μας κυνηγάνε
- Είναι πολλοί
- Το ξέρω
- Δεν έχουμε χρόνο
- Θα φτιάξουμε
- Mπορείς να τρέξεις λίγο πιο γρήγορα?


- Φάε κάτι
- Δεν πεινάω
- Φάει κάτι...
- Όχι. Το στομάχι μου είναι κόμπος.
- Φοβάσαι?
- Ποτέ δεν έχω φοβηθεί ξανά τόσο πολύ


- Καθρέφτες
- Καθρέφτες
- Μας βλέπουν
- Είναι άπειροι
- Μας βλέπουν
- Θα μπερδευτούν


- Όροφοι
- Όροφοι
- Πόσοι?
- Μέτρα τους
- Πώς?
- Σκάλες
- Όχι
- Ασανσέρ
- Όχι
- Πέσε
- Θα τα πούμε κάτω...



- Γυαλιά
- Γυαλιά
- Μαύρα
- Καθρέφτες
- Όροφοι
- Μας βλέπουν?
- Κανείς
- Μας κυνηγάνε?
- Κανείς
- Είσαι παρανοϊκός
- Είμαι παρανοϊκός
- Σε μισώ
- Ψέμα...
- Το πιο μεγάλο που έχω πει...




Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Hurry high butterflies


Κάποτε ζούσαν τρεις πεταλούδες στο φωταγωγό της...
Ήταν συνέχεια μαζί, αχώριστες.
Δεν πήγαιναν πουθενά, όλο γύρω γύρω στο φωταγωγό πετούσαν.
Στην αρχή ήταν πολύχρωμες, σχεδόν θαμπωνόσουν με το χρώμα τους.
Σαν μελωδία ένα πράμα. Χρώμα και νότα.

Σιγά σιγά ξεθώριαζαν και πετούσαν και πιο “άψυχα”.
Χανόταν το χρώμα, χανόταν και η ενέργεια στο πέταγμα.
Κάποτε τις βρήκε καθιστές. Και άχρωμες.

Δεν άντεξε. Τις πήρε και τις τρεις στη χούφτα της.
Πήρε ένα μαχαίρι και άνοιξε τρύπα στο αριστερό μέρος του στήθους της.
Έβαλε τις πεταλούδες μέσα, να ακουμπούν την καρδιά της.
Έραψε την πληγή και περίμενε.

Ώρες

Μέρες

Μήνες



Άρχισε να νιώθει σκιρτήματα.
Οι πεταλούδες ξύπνησαν.
Πήρε ξανά το ίδιο μαχαίρι και άνοιξε πάλι τη σχισμή.
Τις έβγαλε απ΄την καρδιά.
Είχαν γίνει κατακόκκινες.
Πορφυρές.

Τις άφησε ελεύθερες. Και πέταξαν με τέτοια ορμή λες και ήταν χελιδόνια.




Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Να σας προσφέρω...?


- Ώστε... αεροσυνοδός λοιπόν!
- Ναι...
- Πετάτε συχνά?
- Σε τρεις μέρες φεύγω για Λονδίνο.
- Λονδίνο!?! Κι ύστερα?
- Ύστερα φεύγω για διακοπές στο Saint Tropez...
- Είστε πολύ τυχερή!
- Δε βαριέστε...
- Θα θέλατε ένα Grand Marnier?
- Χμ... γιατί όχι?
- Κίτρινο ή κόκκινο?
- Ω..δεν έχει σημασία... άλλωστε όλα ασπρόμαυρα τα βλέπω...





Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

Ρίξε την τράπουλα στο τζάκι


Πού το θυμήθηκα τώρα το τζάκι σου ντάλα καλοκαίρι... Λες να με πιάσανε τίποτα κρυάδες και να μην το χω πάρει χαμπάρι? Mπα... Είναι που θυμήθηκα τότε που καθόμαστε μπροστά του και ρίχναμε ο ένας στον άλλον τα χαρτιά και προβλέπαμε το -άμεσο πάντα- μέλλον. 

Έκαιγε δεν έκαιγε το τζάκι, εμείς μελλοντολόγοι. Κάτι "ωχ" και κάτι "φτασμένα" (που ποτέ δε φτάσανε.. τόσο καλοί ήμασταν) και κάτι το 10 το καλό που έμενε έξω... Γαμώ τη ντάμα κούπα που "δε με κοιτάει" και γαμώ το ρήγα μπαστούνι που είναι παραδίπλα. "Τηλέφωνο στο δρόμο σου". "Μα δε γίνεται!". "Ε τι να κάνουμε, έτσι λέει". "Σάμπως δε μας τα λες καλά, πάμε απ'την αρχή".

Τσιγάρο φουλ κι ελληνικός καφές που πίνεται πιο γρήγορα κι από εσπρέσο. (Τον καφέ ευτυχώς δεν αποπειραθήκαμε να τον "πούμε" ποτέ, γιατί ποιος ξέρει τι παπαριές θα λέγαμε -ενώ στα χαρτιά σκίζαμε...)

Κι είναι που όπου κι αν σε συναντήσω, σε παραλίες, μπαρ, σταθμούς και ξένα σπίτια, ακόμα και τώρα, μετά από 30 χρόνια, θα μου ρχεται αυτή η μυρωδιά της χοντρής πλαστικής σου τράπουλας μαζί με λίγο στάχτη από το τζάκι σου. 


Αυτό το "φτασμένο" πια... Πόση παράταση να πάρει ακόμα... Ευτυχώς που δεν ήρθε γιατί μπορεί να μας συναντούσε και να μην το παίρναμε πρέφα. Θα ρθει σίγουρα αλλά πώς θα ρθει? Λες να το χάσουμε σαν τον τελευταίο συρμό του μετρό γυρνώντας απ'το ΚΤΕΛ? 

Δε θα το χάσουμε. Θα μας βρει σε κανά μπαρ και απ'τη χαρά μας θα το πιούμε, κι ας μας λένε αλοολικά. 

Τέρμα οι τράπουλες. Όταν θα ξανάρθω στο τζάκι σου θα πιούμε μόνο καφέ και τσιγάρο.




Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

Η αφίσα


Kαμιά φορά μ'αρέσει να κλείνω τα μάτια και να ακούω διάφορες φωνές στο κεφάλι μου...

Την ώρα που ξαπλώνω...

Όταν χαζεύω απ'το μπαλκόνι...

Όταν ταξιδεύω μόνος με τη συγκοινωνία...

Όταν, δε, είναι οικείες ή -ακόμα καλύτερα- προέρχονται απ'το παλιό παιδικό μου δωμάτιο μ'αρέσει περισσότερο.

Και τότε μ'άρεσε, τώρα που το ξανασκέφτομαι, να ακούω φωνές. Συγκεριμένα μ'άρεσε να μου μιλάει μια συγκεκριμένη. Είχα και εικόνα. Απέναντι απ'το κρεβάτι μου. Μια αφίσα. Αυτή μου μιλούσε...