Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

Λίγο ακόμα

Είναι σκληρός μήνας ο Απρίλης. Μάλλον, όχι, όχι σκληρός - θα του προσέδιδε ένα κάποιο κύρος και δεν το αξίζει.

Ο Απρίλης είναι τσόντα, δεν είναι μήνας. Είναι αυτή η αίθουσα αναμονής όπου σε καθίζουν με το ζόρι και σου λένε "θα έρθουμε σε λίγο" και έρχονται σε πολύ. Κάθεσαι με τις ώρες και περιμένεις κοιτώντας από διπλά τζάμια ανθρώπους να συνεννοούνται και τίποτα να μη λένε, γιατί δεν έχουν τι να πουν κατά βάση, όλα τείνουν στο "να τελειώνουμε.

Ο Απρίλης είναι κρυφτό, δεν είναι μήνας. Είναι το "βγαίνω-δε βγαίνω" του ποδιού στο κατώφλι και το "μπαίνω-δε μπαίνω" του ίδιου ποδιού στη θάλασσα.

Όχι, φίλε. Ο Απρίλης δεν είναι σκληρός. Σκληρός είναι ο Μάρτης. Ούτε όμορφος είναι. Όμορφος είναι ο Μάης. Ο Απρίλης είναι αυτό το τίποτα ανάμεσά τους, που η ζήλεια το κάνει να θέλει να μοιάσει και στους δύο και τελικά να μη μπορεί να μοιάσει σε κανέναν απ' τους δύο.

Ο Απρίλης δεν υπάρχει παρά μόνο στους φόβους μας.

Πώς να υπάρξει έτσι κι αλλιώς, όταν αρχίζει με την Πρωταπριλιά και τελειώνει με την Ανάσταση;...

Στο ενδιάμεσο, βγαίνουμε-δε βγαίνουμε από την αίθουσα αναμονής.