Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Γελάω (?)

Γελάω βλέποντας το είδωλό μου στον καθρέφτη.
Γελάω βλέποντας τους άλλους.
Γελάω βλέποντας τους άλλους που γελάνε βλέποντας εμένα...
Γελάω με το κοντινό μου παρελθόν, γιατί ήταν το μακρινό μέλλον των προηγούμενων.

Γελάω γιατί είμαι θνητός.
Γελάω, βασικά, γιατί έχω επίγνωση της θνητότητάς μου.
Γελάω γιατί είμαι το μόνο ζώο που μπορεί να διακρίνει τη διαφορά του πώς είναι και του πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα...

Η ίδια διαφορά, όμως, μπορεί να με κάνει και να κλάψω...


Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Φίδια...

Τις προάλλες, Τασία, ήρθε ένας κύριος να μου εξομολογηθεί. Γύρω στα 60.. 65.. Καλοστεκούμενος, κουστουμαρισμένος, με μια έτσι.. πώς να το πώ, ευγενική όψη. Δεν ήταν από τα μέρη μας. Στεκόταν στην είσοδο της εκκλησίας και στηριζόταν στον τοίχο.

"Να περάσω?" μου είπε δειλά.
"Βεβαίως παιδί μου"
"Θα ήθελα... να... ξέρετε πάτερ δεν έχω εξομολογηθεί ξανά... και..."
"Μην ανησυχείς"

Άρχισε να μου εξιστορεί τις αμαρτίες του. Από τότε που ήταν πιτσιρικάς. Όσες θεωρούσε αυτός αμαρτίες. Μικρές μικρές στην αρχή. Πταίσματα. Κάθε αμαρτία που έλεγε ήταν σα να βλεπα ένα μικρό φίδι να βγαίνει από το στόμα του. (Το ξέρεις Τασία ότι το φίδι στη θρησκεία μας είναι απεικόνιση της αμαρτίας ε? - Όχι δεν το ξερα) Σιγά σιγά όσο συνέχιζε να λέει μεγαλύτερες αμαρτίες τόσο μεγαλύτερα φίδια έβλεπα να βγαίνουν από το στόμα του...
Άρχισε σιγά σιγά να ασπρίζει, να τρέμει, να κάνει σπαστικές κινήσεις. Αλλά συνέχιζε να λέει κι ήταν τόσο γλαφυρός... Κάποια στιγμή έφτασε προς το τέλος. Έπεσε χάμω, γονάτισε και με σκυμμένο το κεφάλι μου πε:

"Άλλη μία έμεινε. Η πιο μεγάλη μου αμαρτία. Αλλά..."
"Πές την"
"... Πριν λίγο καιρό... σπίτι μου..."

Άρχισε σιγά σιγά να βγαίνει απ'το στόμα του το κεφάλι ενός τεράστιου φιδιού και όσο έλεγε τόσο έβγαινε σιγά σιγά όλο το ερπετό. Ώσπου κάποια στιγμή σταμάτησε απότομα και φώναξε "ΌΧΙ! ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΠΩ!"
Και τότε μπήκε ξανά μέσα όλο το γιγαντιαίο φίδι και μαζί σα να ρούφηξε όλα τα υπόλοιπα μικρότερα που είχαν ξαμοληθεί... Ο άντρας σηκώθηκε βαριανασαίνοντας κι έτρεξε προς την έξοδο χωρίς να πει τίποτα... Εξαφανίστηκε και φυσικά δεν τον ξαναείδα.






Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Με βήματα "ρομποτικά"

Το παιδί έχει χαθεί... Περπατάει σε μια αχανή έκταση μέρα μεσημέρι. Παρόλα αυτα δε βλέπει τίποτα. Φοβάται ότι θα πέσει σε λακούβα. Φοβάται ότι θα κουτουλήσει κανέναν τοίχο. Περπατάει με τα χέρια στην προταση, περπατάει με εκείνα τα μικρά "ρομποτικά" βήματα που κάνουν όσοι έχουν τα μάτια τους δεμένα παίζοντας την τυφλόμυγα.
Κι όμως, τα μάτια του δεν είναι δεμένα, ορθάνοιχτα είναι. Αλλά δε βλέπει. Κι όχι γιατί τον τυφλώνει το φως του μεσημεριού. Απλά δε βλέπει. Αν έβλεπε δε θα κόμπιαζαν τα πόδια του. Θα τρεχε την έρημο. Αλλά -επίσης- αν έβλεπε, θα συνειδητοποιούσε ότι δεν έχει τέλος κι ότι είναι μάταιο να την τρέξει...
Και πού ξέρουν τα παιδιά τι σημαίνει η λέξη μάταιος? Αποκλείεται να την ξέρουν αυτή τη λέξη. Απαγορεύεται να την ξέρουν και να την προφέρουν τα παιδιά αυτή τη λέξη.
Καλύτερα με μάτια δεμένα και βήματα "ρομποτικά. Κι ας μην υπάρχουν εμπόδια.