Σινεμά "η Άβυσσος"

Ένα πρωί σε προσπέρασε βιαστικά με το ποδήλατό της, τη στιγμή που άλλαζες σταθμούς στο ραδιόφωνο. Κι ένα απόγευμα ήταν χωμένη σε κάποιο καρτοτηλέφωνο, ενώ εσύ διέσχιζες το πεζοδρόμιο.

Μια άλλη φορά, έψαχνε ένα φόρεμα βουτηγμένη στις κρεμάστρες του ΖARA ενώ εσύ κοντοστεκόσουν στην είσοδο και το ίδιο βράδυ, την ώρα που γυρνούσες την πλάτη για να φύγεις απογοητευμένος από ένα μισοάδειο μπαρ, εκείνη έβγαινε απ'τις τουαλέτες.

Μπορεί - καθήμενοι απέναντι - να σας χώριζαν 19 ίντσες της οθόνης σου και 21 της δικής της. Ή να χαζεύατε την ίδια θάλασσα από διπλανά μπαλκόνια ενοικιαζόμενων δωματίων.

Πού ξέρεις... μπορεί στον προαστιακό, την ώρα που διάβαζες αθλητική εφημερίδα κι εκείνη μυθιστόρημα, οι πλάτες των καθισμάτων σας να ακουμπούσαν.

Ή να...

Stop.

Βάζεις ένα stop ισχυριζόμενος ότι η πραγματική ζωή δεν είναι σαν το Medianeras. Και ότι είσαι καταδικασμένος να μη δεις ποτέ το χαμόγελό της.

Για στάσου όμως. Πού ξέρεις ότι χαμογελάει;

Αν το ξέρεις, τότε ναι, έχεις δίκιο. Η πραγματική ζωή δεν είναι σαν το Medianeras.

Είναι πιο συναρπαστική.

.