Προσπαθώ - μάταια - να δω τον κόσμο μέσα απ' τα πρησμένα μάτια της
μικρής τσιγγάνας που με παρακαλάει με ένα κρεμασμένο ακορντεόν στο
στήθος της κι ένα πλαστικό ποτήρι στο χέρι της.
Οι θολές εικόνες με ιντριγκάρουν, αλλά πάει καιρός από τότε που τα μάτια μου συνήθιζαν τα χιόνια στα τηλεοπτικά κανάλια. Η καλοκαιρία ήταν σαρωτική και χάι ντεφινίσιον.
Η μικρή τσιγγάνα κρυώνει.
Ή νομίζει ότι κρυώνει.
Ή νομίζω ότι κρυώνει.
Κι αν είναι αυτή που θα δανειστεί τα δικά μου μάτια, χαλάλι της.
Δεν μπορώ να προσποιούμαι άλλο ότι δεν είναι χαρά θεού εκεί έξω. Όσα κανάλια κι αν αλλάξω.
Εξάλλου, ποιος έχασε το χειμώνα του για να τον βρω εγώ;
Οι θολές εικόνες με ιντριγκάρουν, αλλά πάει καιρός από τότε που τα μάτια μου συνήθιζαν τα χιόνια στα τηλεοπτικά κανάλια. Η καλοκαιρία ήταν σαρωτική και χάι ντεφινίσιον.
Η μικρή τσιγγάνα κρυώνει.
Ή νομίζει ότι κρυώνει.
Ή νομίζω ότι κρυώνει.
Κι αν είναι αυτή που θα δανειστεί τα δικά μου μάτια, χαλάλι της.
Δεν μπορώ να προσποιούμαι άλλο ότι δεν είναι χαρά θεού εκεί έξω. Όσα κανάλια κι αν αλλάξω.
Εξάλλου, ποιος έχασε το χειμώνα του για να τον βρω εγώ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου