Κάποτε ζούσαν τρεις πεταλούδες στο φωταγωγό της...
Ήταν συνέχεια μαζί, αχώριστες.
Δεν πήγαιναν πουθενά, όλο γύρω γύρω στο φωταγωγό πετούσαν.
Στην αρχή ήταν πολύχρωμες, σχεδόν θαμπωνόσουν με το χρώμα τους.
Σαν μελωδία ένα πράμα. Χρώμα και νότα.
Σιγά σιγά ξεθώριαζαν και πετούσαν και πιο “άψυχα”.
Χανόταν το χρώμα, χανόταν και η ενέργεια στο πέταγμα.
Κάποτε τις βρήκε καθιστές. Και άχρωμες.
Δεν άντεξε. Τις πήρε και τις τρεις στη χούφτα της.
Πήρε ένα μαχαίρι και άνοιξε τρύπα στο αριστερό μέρος του στήθους της.
Έβαλε τις πεταλούδες μέσα, να ακουμπούν την καρδιά της.
Έραψε την πληγή και περίμενε.
Ώρες
Μέρες
Μήνες
Άρχισε να νιώθει σκιρτήματα.
Οι πεταλούδες ξύπνησαν.
Πήρε ξανά το ίδιο μαχαίρι και άνοιξε πάλι τη σχισμή.
Τις έβγαλε απ΄την καρδιά.
Είχαν γίνει κατακόκκινες.
Πορφυρές.
Τις άφησε ελεύθερες. Και πέταξαν με τέτοια ορμή λες και ήταν χελιδόνια.
4 σχόλια:
Καλησπέρα!
Με αυτήν την ανάρτηση λοιπόν μου συνέβη το εξής: την διάβασα με 2 τρόπους. Η 1η (η πιο προφανής) είναι πως η αγάπη προσφέρει ζωή. Η 2η, αν "δεις" λίγο πιο προσεκτικά, είναι ότι με την αγάπη όλα ομορφαίνουν.
υ.γ.: όχι βρε, δεν με βάρεσε η ζέστη! Απλά συνέπεσαν κάπως οι αναρτήσεις μας και το 2ο συμπέρασμα ήταν το αποτέλεσμα του συνδυασμού αυτού :-) Ελπίζω να καταλαβαίνεις...(αν όχι δεν πειράζει. Ρώτα. Πολλές φορές ούτε κι εγώ με καταλαβαίνω :-)))
Καλό Σ/Κ!!!!!
Όταν η αγάπη προσφέρει ζωή όλα ομορφαίνουν ;) Δε ρωτάω (κι ας μην καταλαβαίνω). Δε θέλω να χαθεί η μαγεία ;)
Κι εσύ συνδυασμούς, ε? Ωραία τα συνδύασες :-)
Αυτό που θέλω να πω (μη φοβάσαι η μαγεία δεν πάει πουθενά) είναι ότι όταν κάποιον τον αποδέχεσαι όπως είναι, είναι πάντα όμορφος. Για να εξηγηθώ: Η κοπελιά άρχισε να βλέπει διαφορετικά, σαν άχρωμες τις πεταλούδες (από βαρεμάρα, συνήθεια κλπ) και μόνο όταν ασχολήθηκε ξανά είδε σε αυτές την ομορφιά τους. Η ομορφιά υπήρχε πάντα. Η κοπελιά δεν την έβλεπε. Καλύτερα τώρα ή δεν το σώζω με τίποτα?
Έχει σωθεί ήδη :)
Δημοσίευση σχολίου