Πού το θυμήθηκα τώρα το τζάκι σου ντάλα καλοκαίρι... Λες να με πιάσανε τίποτα κρυάδες και να μην το χω πάρει χαμπάρι? Mπα... Είναι που θυμήθηκα τότε που καθόμαστε μπροστά του και ρίχναμε ο ένας στον άλλον τα χαρτιά και προβλέπαμε το -άμεσο πάντα- μέλλον.
Έκαιγε δεν έκαιγε το τζάκι, εμείς μελλοντολόγοι. Κάτι "ωχ" και κάτι "φτασμένα" (που ποτέ δε φτάσανε.. τόσο καλοί ήμασταν) και κάτι το 10 το καλό που έμενε έξω... Γαμώ τη ντάμα κούπα που "δε με κοιτάει" και γαμώ το ρήγα μπαστούνι που είναι παραδίπλα. "Τηλέφωνο στο δρόμο σου". "Μα δε γίνεται!". "Ε τι να κάνουμε, έτσι λέει". "Σάμπως δε μας τα λες καλά, πάμε απ'την αρχή".
Τσιγάρο φουλ κι ελληνικός καφές που πίνεται πιο γρήγορα κι από εσπρέσο. (Τον καφέ ευτυχώς δεν αποπειραθήκαμε να τον "πούμε" ποτέ, γιατί ποιος ξέρει τι παπαριές θα λέγαμε -ενώ στα χαρτιά σκίζαμε...)
Κι είναι που όπου κι αν σε συναντήσω, σε παραλίες, μπαρ, σταθμούς και ξένα σπίτια, ακόμα και τώρα, μετά από 30 χρόνια, θα μου ρχεται αυτή η μυρωδιά της χοντρής πλαστικής σου τράπουλας μαζί με λίγο στάχτη από το τζάκι σου.
Αυτό το "φτασμένο" πια... Πόση παράταση να πάρει ακόμα... Ευτυχώς που δεν ήρθε γιατί μπορεί να μας συναντούσε και να μην το παίρναμε πρέφα. Θα ρθει σίγουρα αλλά πώς θα ρθει? Λες να το χάσουμε σαν τον τελευταίο συρμό του μετρό γυρνώντας απ'το ΚΤΕΛ?
Δε θα το χάσουμε. Θα μας βρει σε κανά μπαρ και απ'τη χαρά μας θα το πιούμε, κι ας μας λένε αλοολικά.
Τέρμα οι τράπουλες. Όταν θα ξανάρθω στο τζάκι σου θα πιούμε μόνο καφέ και τσιγάρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου