Silvia

Η Silvia... Περιφέρεται μόνη στο σπίτι. Αργά βήματα, πάντα με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί

στο χέρι. Περιφέρεται μόνη στο σπίτι και κοιτάει της αφίσες της, τα βραβεία, τα εξώφυλλα.

Όλα κολλημένα στον τοίχο. Μειδιά. Δε χαμογελά. Έχει πάψει και να χαμογελάει και να

γελάει. Μόνο στα παλιά αυτά εξώφυλλα θα τη δείτε να χαμογελάει. Αλλά.. για μισό λεπτό...

ίσως χαμογελούν οι ρυτίδες της.. Ναι, αυτό είναι. Οι ρυτίδες της ποτέ δεν είπαν ψέμματα

για το πώς νιώθει. Είχαν τον τρόπο να ναι πιο εκφραστικές κι από τα ίδια της τα μαύρα

μάτια. Κάθε της ρυτίδα κι ένα χειροκρότημα. Κάθε της ρυτίδα κι ένας αστραφτερός έρωτας.

Κάθε της ρυτίδα κι ένας χωρισμός. Πιο πολύ πονούσε όταν αποχωριζόταν ένα ρόλο παρά

έναν άντρα...

Περιφέρεται μόνη στο σπίτι και δεν κάθεται ποτέ σε καρέκλα ή πολυθρόνα. Μόνο στην

άκρη της μαύρης τραπεζαρίας απέναντι από ένα τζάκι που συνήθως δεν ανάβει. Μετά

ξαπλώνει στο κρεβάτι. Ανάσκελα πάντα, για να κοιτάει στο ταβάνι την καλλιτεχνική ζωή της

ξανά και ξανά. Σαν μια ταινία που θα θελε πολύ να ξαναπαίξει. Περιφέρεται μόνη στο

σπίτι.. Περνάει δίπλα απ'το πιάνο και το χαϊδεύει χωρίς πια να το ανοίγει. Με ένα ποτήρι

κόκκινο κρασί στο χέρι.

Ντυμένη με τα πιο ακριβά -μαύρα- της φορέματα και το μαργαριταρένιο κολιέ. Φορώντας

παράλληλα το αγαπημένο της άρωμα. Περιμένει. Να ρθει αυτό το χέρι που τράβηξε το δικό

της από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Παρίσι. Να ρθει το ίδιο χέρι και να ανοίξει το πιάνο για να

παίξει την αγαπημένη της μελωδία. Να ρθει αυτή η αγκαλιά που άνοιξε το 1964 και έκλεισε

το '68. Να ρθει το φιλί της "μιας ανάσας" όπως το είπε, στον Υπερσιβηρικό το Νοέμβριο

του '81.

Περιφέρεται μόνη στο σπίτι με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο χέρι. Το μόνο χρωματιστό

πράγμα στη ζωή της πια, μέσα σε τόσα μαύρα, είναι το κόκκινο του κρασιού της.

Η Silvia... επιτέλους παίζει το ρόλο που πάντα ήθελε. Της μοναχικής, σκοτεινής και

θλιμμένης πριγκήπισσας. Χωρίς θεατές.