Παραμονές του Κόκκινου
μαζεύονται το Αίμα, το Κρασί και το Ηλιοβασίλεμα
και πλημμυρίζουν τα σπίτια των ανθρώπων
λέγοντας τα Κάλαντα
για τη Ζωή που κυλάει στις φλέβες μας
για τον Έρωτα που μας μεθάει
για την Επανάσταση που δύει...
Ανήμερα του Μπλε
ο Ουρανός κι η Θάλασσα γεννάνε επιτέλους τον Ορίζοντα
προτού τον προλάβει η ανήσυχη σφεντόνα των παιδιών.
Προτού τον κρύψουν οι ηλικιωμένοι στο κουρασμένο βλέμμα τους.
Τις μέρες του Πράσινου
βουτάμε στα δάση και τους αγρούς για να πιάσουμε το Σταυρό του μαρτυρίου
που κρύβεται στα πυκνά χορτάρια και τα φύλλα των δέντρων.
Όποιος τον βρει θα τον κρατήσει τρόπαιο
μέχρι να λιώσουν οι ώμοι του στο χώμα.
Παραμονές του Γκρίζου πάντα βρέχει,
γι αυτό τα χελιδόνια κουβαλάνε τον Επιτάφιο των ονείρων μας
πάνω απ'τα σύννεφα
μην τυχόν και πέσουν πάνω του ουράνια δάκρυα
και μπασταρδευτεί η θλίψη μας...
Το Λευκό και το Μαύρο
γιορτάζουν την ίδια μέρα.
Θυσιάζοντας ό,τι έμψυχο και άψυχο υπάρχει
πάνω σε εξηντατέσσερα τετράγωνα
μέχρι να μείνει στο τέλος
η Ελευθερία και ο Θάνατος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου