Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Σπίρτα στην τσέπη

Όταν μπήκα -δειλά δειλά- στο μυαλό σου, άναψα ένα σπίρτο. Σα να μπαίνεις σε μια σκοτεινή σπηλιά ένα πράγμα. Έκανα μερικά αναγνωριστικά βήματα, χωρίς να κοιτάζω αριστερά ή δεξιά. Μόνο μπροστά κοίταζα. Δε με ενδιέφεραν οι "τοιχογραφίες", οι "εικόνες". Να προχωρήσω πιο μέσα ήθελα.

Μετά άρχισε να φυσάει, πάει το σπίρτο... Άναψα και δεύτερο και συνέχισα να προχωράω. Κι όσο προχωρούσα ο αέρας δυνάμωνε. Έσβησε και το δεύτερο σπίρτο. Κάποια στιγμή ο αέρας έγινε θύελλα κι εγώ συνέχιζα ν'ανάβω σπίρτα για να προχωρήσω. Μάταια.

Κι άκουγα τη Φωνή να λέει "Δες πόσο όμορφες εικόνες έχει αριστερά και δεξιά, άραξε, κοίταξέ τες, τι θες και προχωράς?"

Και τότε πήρα ανάποδες κι αποφάσισα να προχωρήσω χωρίς φως. Ούτε προτείνοντας τα χέρια ούτε προσέχοντας πού να πατήσω. Μόνο χαμογέλασα και συνέχισα να προχωράω.

Ένα σπίρτο μόνο έχω κρατήσει. Για να ανάψω τσιγάρο.


2 σχόλια:

katie* είπε...

Το τελευταίο τσιγάρο κι εκείνο σκέφτεται:
''Θα γίνω γέλιο να κρυφτώ σε παιδιά που ξεφαντώνουν
ο καιρός θα χάνεται ώσπου κάποιο απ'αυτά
θα φωνάξει ''Λιμπερτά!'' κι όπως θα κοιτάει τις κάνες
θα βρεθώ στα χείλη του σαν τσιγάρο ξανά...''

http://alternativehearing.blogspot.com/2011/10/blog-post_09.html

Fondeus είπε...

Λιμπερτά. Όσο κι αν φυσάει αέρας πεχλιβάνης.