Για τους σηκωμένους γιακάδες της περισυλλογής.
Για τα δεκάδες τσιγάρα που προσπαθείς να ανάψεις με σπίρτο περπατώντας στο κρύο.
Για τα κασκόλ που σε πνίγουν από "άποψη".
Για τα κρυφά χαμόγελα σε ασπρόμαυρο φόντο, χτυπώντας τα δόντια σου απ'το τουρτούρισμα.
Για τις μοναχικές, σκοτεινές κινηματογραφικές αίθουσες.
Για το τζάκι που δεν έχεις σπίτι να σου ομορφαίνει το σαλόνι.
Για τη γάτα που δεν έχεις να χαϊδεύεις.
Ήρθε η ώρα να σου λείψει το χέρι που φοράει το μάλλινο γάντι.
Βολέψου με τα χνώτα σου...
3 σχόλια:
χμ...
δύσκολη ώρα...
Ιδίως όταν την έχεις ξαναζήσει, αλλά και πάλι αισθάνεσαι "απροετοίμαστος"...
Καλὰ τὰ βγάζει πέρα ἡ μοναξιὰ
φτωχικὰ ἀλλὰ τίμια.
Ἀλλοῦ κοιμᾶται αὐτὴ
κι ἀλλοῦ τὸ ἐγκρατὲς σκεπτικὸ ἐάν.
Μόνο καμιὰ φορὰ
σὲ πειραματισμοὺς τὴν παρασύρει
ἡ περιέργεια
- ὄφις προγενέστερος
καὶ πιὸ φανατικὸς
ἀπ᾿ τὸν νερόβραστον ἐκεῖνον τῆς μηλέας.
Δοκίμασε τῆς λέει, μὴ φοβᾶσαι
δὲν ἔχεις τί νὰ χάσεις
καὶ τὴν πείθει
νὰ κουλουριάζεται πνιχτὰ
νὰ τρίβεται σὰ γάτα ἀνεπαίσθητη
πάνω στὸν διαθέσιμο ἀέρα
ποῦ ἀφήνεις προσπερνώντας.
Ἀπόλαυση πολὺ μοναχικότερη
ἀπὸ τὴ στέρησή της.
(Κική Δημουλά - Δεν έχεις τι να χάσεις)
Δημοσίευση σχολίου