Ήλιος μετά τα μεσάνυχτα

Καμιά φορά όταν μένουμε μόνοι μας, παρατάμε τα φωτοστέφανά μας στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου.

Κι όταν δε θέλουμε να μας κοιτάνε επίμονα, τα βάζουμε στο ντουλαπάκι του συνοδηγού.

Είναι επίμονα ρε γαμώτο τα φωτοστέφανα αυτά. Έχουν ψυχή, είναι ζώντες οργανισμοί.

Έχουνε μάτια και αυτιά. Τα μάτια...

Tα λυπάμαι, αλλά...

Είμαστε κι οι δυο τόσο αστείοι μ'αυτά στο κεφάλι. Αστείοι. Ακόμα και για τα δεδομένα των αποκριών.

Αστείοι εμφανισιακά.

Αισθητικά.

Κυρίως όμως, εσωτερικά.

Άσε που το δικό σου με εμποδίζει να σου χαϊδέψω τα μαλλιά...

Γι αυτό αποφασίζουμε να παίξουμε ένα παιχνίδι. Μετά τα μεσάνυχτα.

Bάζω στη μια μου χούφτα έναν ήλιο και στην άλλη ένα ουράνιο τόξο και σου λέω "Διάλεξε".

Ό,τι διαλέξεις, το φοράς στο κεφάλι σου. Το άλλο το φοράω εγώ.

Συνήθως σου τυχαίνει ο ήλιος.

Τον κρατάς επάνω σου κι εκεί... γύρω στις 6.30, τον βγάζεις και τον εκτοξεύεις για να φωτίσει και τον υπόλοιπο κόσμο.

Το φωτοστέφανό σου ζηλεύει.

Είναι πολύ μικρό μπροστά στον ήλιο.

Αντικειμενικά.-