Ανάποδα

Του άρεσε να γυρίζει ανάποδα τα γράμματα...

Κάποια από αυτά παρέμεναν γράμματα, κάποια γίνονταν σύμβολα. Ακατάληπτα μεν, αλλά με τόση επιμονή που είχε, έπειθε το μυαλό του ότι σήμαιναν κάτι. Κάθε φορά και κάτι διαφορετικό.

Ένα ανάποδο "Α" που μοιάζει με δοχείο. Ένα ανάποδο "Τ" που μοιάζει με πρόκα καρφωμένη στο πάτωμα. Ένα ανάποδο "Ω" που μοιάζει με αρχαία λύρα χωρίς χορδές...

Το "Μ" γίνεται "W". Μέτρο, Wonder, Μίσχος, Whale, Μύθευμα, Worst, Ματιά, Worthless...

Το "Λ" γίνεται "V". Λαίλαπα, Vision, Λυγμός, Venom, Λουλούδι, Vehicle, Λόγος, Vampire...

Το "ρ" γίνεται "b". ρίχνω, breathe, ρέπεις, blink, ριγώ, blame, ρωτάς, beat...

Και το "Κ"? Μένει "Κ"...

Και το "Σ"? Μένει "Σ"...

Και το "H"? Μένει "H"

και και και...

Και δώστου πάλι απ'την αρχή. Το ίδιο χαοτικό και βασανιστικό βιολί ενός ανθρώπου που γύριζε ανάποδα τα γράμματα γιατί αδυνατούσε να γυρίσει τούμπα τη ζωή του. Μόνο σύμβολα και συμβολισμούς έψαχνε.

Κι όλες αυτές οι λέξεις. Τις έλεγε, τις ξανάλεγε. Τις έβλεπε και τις ξανάβλεπε. Απ΄την καλή κι απ'την ανάποδη. Αλλά δε σήμαιναν τίποτα γι'αυτόν. Ήταν απλά ένα άθροισμα από σύμβολα τελικά. Από ευθείες και καμπύλες γραμμές. Από γωνίες και σχήματα.

Μόνο το όμικρον δε γύρναγε ανάποδα. Το όμικρον το κυλούσε. Το κυλούσε με προσοχή.

Ήταν το "Όχι" που δεν είχε καταφέρει να πει ακόμα...
Ή μήπως ήταν το μηδέν?