Να ξανάρθεις ρε ένα βράδυ

Εκείνο το σκοτεινό και κρύο Ιανουάριο -μπορεί να ήταν και λανθάνων Μάρτης- ένα μαύρο παλτό περιέφερε το κάτωχρο και αποστεωμένο κορμί μου σε οικοδομικά τετράγωνα αμφιβόλου ρυμοτομικής ποιότητας, ερωτευμένο παράφορα με ένα ανεμοβρόχι που όμοιό του δεν είμαι σίγουρος ότι θα ξανασυναντήσω. Ένα ασπρόμαυρο πιόνι, με μια ιδέα κόκκινο βαθιά χωμένο στα μάτια -ίσα να ψιθυρίζει ότι υπάρχει- υποκινούμενο από τις δυνάμεις της φύσης, που ήταν ουσιαστικά μία δύναμη ενιαία και αδιαίρετη.

Κλείστηκα ένα βράδυ σ' έναν τηλεφωνικό θάλαμο. Εκεί αποφάσισε το παλτό, εκεί έδωσε ραντεβού το ανεμοβρόχι. Κι εγώ τιμωρία, να γράψω 100 φορές τη λέξη "λυσσομανάω" όταν πάω σπίτι. Δεν είχα καν την ψευδαίσθηση ότι πετούσα, ότι είμαι σουπερήρωας.

(Κανονικά θα έπρεπε να θυμάμαι τα πάντα με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες,
αλλά θα ήταν άχρηστη πληροφορία)

Το παλτό μου δεν είχε ποτέ ψιλά. Μόνο μικρά ανεμοβρόχινα φιλιά από τα φευγαλέα ραντεβού.

Δυο Σεντς. Ένα τηλεφώνημα.

Στα λίγα δευτερόλεπτα που κατάφερα να ορίσω τον εαυτό μου, σου είπα

"Μη φοβάσαι, έχουμε ο ένας τον άλλον"

Έκλεισα.

Ήθελα να πω "Φοβάμαι, έχω μόνο εσένα", αλλά δεν είχα παραπάνω σεντς...