Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

Astrud

Σου ραγίζει τις αναμνήσεις· μ'ένα χάδι φευγαλέο.

Κι ύστερα σου ξύνει τις πιο βαθιές πληγές 

μ' ένα φύσημα που μυρίζει θάλασσα

- μπορεί και ρούμι.

Μαζεύει υπομονετικά

σταγόνα σταγόνα

κάθε δάκρυ απ'τις περασμένες σας ζωές

και το θάβει μαζί με τα μαργαριτάρια στο βυθό.

Σειρήνα· ξεμακραίνει σε κάθε φωνήεν

τόσο -όσο, αυτό το λίγο όσο- 

που να μην είναι κάλεσμα,

αλλά αντίο.






Δεν υπάρχουν σχόλια: