Μάζεψα τις 2628 αναπνοές σου από εκείνο τον περίπατο στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου
και τις φύσηξα στο βαζάκι που ήταν το μέλι.
Να χω να τις βάζω με το κουταλάκι στο πρωϊνό μου.
Λίγο λίγο, μη μου σωθούν και πάθει ασφυξία η καλημέρα μου.
Δεν τρώω πρωϊνό. Σ'το χω πει ε?
Γι'αυτό και καταναλώνω τις αναπνοές σου τα βράδια που γυρνάω απ'τη δουλειά
και δεν έχω τι να φάω.
Σε μεγάλες ποσότητες. Με το δάχτυλο. Με τα δυο δάχτυλα. Με το κουτάλι της σούπας.
Τώρα μου έχουν μείνει 365
κι ο γιατρός μου συνέστησε να μην κάνω καταχρήσεις.
Να παίρνω μία την ημέρα, λέει. Κάθε πρωί.
Μια σου την ημέρα όμως δε φτάνει.
Αδιαφορώ για το αν θα τελειώσουν γρήγορα. Ας γίνει ό,τι είναι να γίνει.
Μη σου πω ότι κανά βράδυ σουρωμένος θα τις πιω όλες με τη μία. Κι ας σκάσω...
Δε θα ξαναγεμίσω το βαζάκι με μέλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου