Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Μomentography

Κι αν αναπνέω λόγια είναι γιατί μετράω τις ανάσες σου και τις κρατάω καβάτζα. Ξέρεις... Για κείνες τις σιωπές μας που πρέπει να γίνουν πιο συγκεκριμένες. Πρέπει. Λένε.

Πρέπει αλλά δε θέλω να μαι συγκεκριμένος και σαφής ούτε στις σιωπές μου. Προτιμώ το χάος μου. Και το χάος σου. Με βοηθάει στο γράψιμο.

Δε θέλω να ναι συγκεκριμένες ρε. Όχι. Θέλω να προκύπτουν από κείνες τις κουβέντες που δεν αρχίσαμε ποτέ. Βουτηγμένες στον καπνό και τη μπύρα.

To αφήνω σε σένα. Αφού κρεμάσεις τις φωτογραφιούλες σου στον τοίχο και στον "τοίχο" μου.
Το σακί το κρυψα... Ψέμματα... Το ζαλώθηκα στην πλάτη. Να πουλήσω το εμπόρευμα για ένα κομμάτι ευτυχίας.

Ανάσες καβάτζα. Στη σχολική μου τσάντα, μαζί με τις σημειώσεις της Φυσικής που ποτέ δε διάβασα. Δεν έτυχε...? Δεν πέτυχε...? Λίγη σημασία έχει. Συνήθιζα να έχω την τηλεόραση ανοιχτή νυχθημερόν, γι αυτό. Δε διάβαζα.

Ξέρεις, αυτή την παλιά την τηλεόραση μωρέ, τη χοντρή και άσχημη, που κάθε φορά που χιόνιζε έβαζε τα κλάματα. Στο mute.

Το γιασεμί μένει λευκό. Λέει. Αυτός, ξέρεις... Και το δωμάτιό μου λευκό μένει. Μάλλον απ'τα δεκάδες κολλημένα φυλλάδια, που έχουν τυπωμένα επάνω κατεβατά που δεν είμαι σε θέση να δω. Και μένουν λευκά. Όλα.

Μπορεί και η αναμονή μου λευκή να είναι. Πλάι στη χιονισμένη χοντρή τηλεόραση.


Αθήνα σου λέει ο άλλος. Xόρτασα ουρανό στο τετράγωνο. Και "εις το τετράγωνο". Αλλά ακόμα διψάω για ουρανό. Στα ξενύχτια μου.


Ναι, ξεκίνησα να μετράω τις ανάσες σου για να μπορώ να σε περιμένω πιο εύκολα. Αλλά ούτε κι εγώ θυμάμαι πόσο σε περιμένω.

Η Αγάπη θυμάται. Και είναι μέσα μας. Λένε.




1 σχόλιο:

fi|ma είπε...

άμα τα κρεβάτια γίνονται έκθεση...
για τέτοια είμαστε;

κράτα τα για σένα._