Μετρό Πανόρμου. Σάββατο βράδυ. 22.30.
Κατεβαίνω με τις κυλιόμενες σκάλες. Μπροστά μου δυο 16χρονα. Αγόρι-Κορίτσι. Φιλιούνταν.
Χωρίζονται. Το αγόρι μαζί μου προς Αιγάλεω. Το κορίτσι προς Αεροδρόμιο.
Στέκονται στο χείλος της αποβάθρας και κάνουν νοήματα το ένα στο άλλο. Χαμογελούν. Απλώνουν τα χέρια τους. Ακουμπάνε το καθένα το στήθος του.
Είναι κωφάλαλα.
Κάνουν νοήματα που δεν καταλαβαίνω.
"Παρακαλούμε μη στέκεστε στην άκρη της αποβάθρας"
Δεν ακούνε. Αλλά ακόμα κι αν άκουγαν θα το αγνοούσαν. Θέλουν να πάρουν φόρα και να πηδήξουν στις ράγες και να γίνει το θαύμα και να αγκαλιαστούνε στον αέρα. Aπλώνουν τα πόδια τους στο κενό.
"Παρακαλούμε μη στέκεστε στην άκρη της αποβάθρας"
Δεν ακούνε. Δεν τους νοιάζει.
Έρχονται οι συρμοί. Ταυτόχρονα. Αυτά κολλημένα στα παράθυρα. Νοήματα. λες και δεν θα ξαναειδωθούν ποτέ.
Δεν ακούω πλέον καμιά ανακοίνωση. Κανέναν θόρυβο. Ακούω μόνο τις καρδιές των 16χρονων να χτυπάνε ντάπα-ντούπα και να σείεται ο σταθμός.
Και αυτά το ίδιο ακούνε. Μόνο αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου