Αυτή η βραδυνή ώρα που δεν ακούγεται ούτε το κύμα της θάλασσας...
Αυτή η βραδυνή ώρα μετά την τελευταία γουλιά από το νιοστό μπουκαλάκι εμφιαλωμένου νερού.
Αυτή η βραδυνή ώρα που μισοβλέπουμε ξεκάθαρα το ίδιο τοπίο και μας φαίνεται κάθε φορά τόσο διαφορετικό...
Aυτή η βραδυνή ώρα που ψάχνουμε τα χνάρια της σαγιονάρας μας στην παραλία για να γυρίσουμε σπίτι...
Αυτή η βραδυνή ώρα που βαριόμαστε να βαριόμαστε...
Αυτή η βραδυνή ώρα...
Δε θα αλλάξεις ποτέ.. Μου το υπόσχεσαι? Αν αλλάξεις εσύ -ιδίως αυτή τη βραδυνή ώρα- θα αλλάξω πλανήτη...
Και δε θέλω να αλλάξω πλανήτη γιατί τέλος πάντων ο πλανήτης μου είσαι εσύ και βαριέμαι να στα εξηγώ τώρα. Προτιμώ να σε χαζεύω...
Ευχαριστώ για τις φωτό Άλεξ...
2 σχόλια:
Πολύ μου άρεσε, ειδικά το τέλος του.
Σ'ευχαριστώ πάρα πολύ
Δημοσίευση σχολίου