Κι η θάλασσα στο mute...

Αυτή η βραδυνή ώρα που δεν ακούγεται ούτε το κύμα της θάλασσας...

Αυτή η βραδυνή ώρα μετά την τελευταία γουλιά από το νιοστό μπουκαλάκι εμφιαλωμένου νερού.

Αυτή η βραδυνή ώρα που μισοβλέπουμε ξεκάθαρα το ίδιο τοπίο και μας φαίνεται κάθε φορά τόσο διαφορετικό...

Aυτή η βραδυνή ώρα που ψάχνουμε τα χνάρια της σαγιονάρας μας στην παραλία για να γυρίσουμε σπίτι...

Αυτή η βραδυνή ώρα που βαριόμαστε να βαριόμαστε...

Αυτή η βραδυνή ώρα...

Δε θα αλλάξεις ποτέ.. Μου το υπόσχεσαι? Αν αλλάξεις εσύ -ιδίως αυτή τη βραδυνή ώρα- θα αλλάξω πλανήτη... 

Και δε θέλω να αλλάξω πλανήτη γιατί τέλος πάντων ο πλανήτης μου είσαι εσύ και βαριέμαι να στα εξηγώ τώρα. Προτιμώ να σε χαζεύω...

Ευχαριστώ για τις φωτό Άλεξ...