Τις προάλλες, Τασία, ήρθε ένας κύριος να μου εξομολογηθεί. Γύρω στα 60.. 65.. Καλοστεκούμενος, κουστουμαρισμένος, με μια έτσι.. πώς να το πώ, ευγενική όψη. Δεν ήταν από τα μέρη μας. Στεκόταν στην είσοδο της εκκλησίας και στηριζόταν στον τοίχο.
"Να περάσω?" μου είπε δειλά.
"Βεβαίως παιδί μου"
"Θα ήθελα... να... ξέρετε πάτερ δεν έχω εξομολογηθεί ξανά... και..."
"Μην ανησυχείς"
Άρχισε να μου εξιστορεί τις αμαρτίες του. Από τότε που ήταν πιτσιρικάς. Όσες θεωρούσε αυτός αμαρτίες. Μικρές μικρές στην αρχή. Πταίσματα. Κάθε αμαρτία που έλεγε ήταν σα να βλεπα ένα μικρό φίδι να βγαίνει από το στόμα του. (Το ξέρεις Τασία ότι το φίδι στη θρησκεία μας είναι απεικόνιση της αμαρτίας ε? - Όχι δεν το ξερα) Σιγά σιγά όσο συνέχιζε να λέει μεγαλύτερες αμαρτίες τόσο μεγαλύτερα φίδια έβλεπα να βγαίνουν από το στόμα του...
Άρχισε σιγά σιγά να ασπρίζει, να τρέμει, να κάνει σπαστικές κινήσεις. Αλλά συνέχιζε να λέει κι ήταν τόσο γλαφυρός... Κάποια στιγμή έφτασε προς το τέλος. Έπεσε χάμω, γονάτισε και με σκυμμένο το κεφάλι μου πε:
"Άλλη μία έμεινε. Η πιο μεγάλη μου αμαρτία. Αλλά..."
"Πές την"
"... Πριν λίγο καιρό... σπίτι μου..."
Άρχισε σιγά σιγά να βγαίνει απ'το στόμα του το κεφάλι ενός τεράστιου φιδιού και όσο έλεγε τόσο έβγαινε σιγά σιγά όλο το ερπετό. Ώσπου κάποια στιγμή σταμάτησε απότομα και φώναξε "ΌΧΙ! ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΠΩ!"
Και τότε μπήκε ξανά μέσα όλο το γιγαντιαίο φίδι και μαζί σα να ρούφηξε όλα τα υπόλοιπα μικρότερα που είχαν ξαμοληθεί... Ο άντρας σηκώθηκε βαριανασαίνοντας κι έτρεξε προς την έξοδο χωρίς να πει τίποτα... Εξαφανίστηκε και φυσικά δεν τον ξαναείδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου