Το παιδί έχει χαθεί... Περπατάει σε μια αχανή έκταση μέρα μεσημέρι. Παρόλα αυτα δε βλέπει τίποτα. Φοβάται ότι θα πέσει σε λακούβα. Φοβάται ότι θα κουτουλήσει κανέναν τοίχο. Περπατάει με τα χέρια στην προταση, περπατάει με εκείνα τα μικρά "ρομποτικά" βήματα που κάνουν όσοι έχουν τα μάτια τους δεμένα παίζοντας την τυφλόμυγα.
Κι όμως, τα μάτια του δεν είναι δεμένα, ορθάνοιχτα είναι. Αλλά δε βλέπει. Κι όχι γιατί τον τυφλώνει το φως του μεσημεριού. Απλά δε βλέπει. Αν έβλεπε δε θα κόμπιαζαν τα πόδια του. Θα τρεχε την έρημο. Αλλά -επίσης- αν έβλεπε, θα συνειδητοποιούσε ότι δεν έχει τέλος κι ότι είναι μάταιο να την τρέξει...
Και πού ξέρουν τα παιδιά τι σημαίνει η λέξη μάταιος? Αποκλείεται να την ξέρουν αυτή τη λέξη. Απαγορεύεται να την ξέρουν και να την προφέρουν τα παιδιά αυτή τη λέξη.
Καλύτερα με μάτια δεμένα και βήματα "ρομποτικά. Κι ας μην υπάρχουν εμπόδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου