Δεν ξέρω αν είναι ποίηση, πίνακας ζωγραφικής, μελωδία ή οτιδήποτε άλλο τέτοιο και τελοσπάντων έχω βαρεθεί τις παρομοιώσεις, γιατί το ποδόσφαιρο είναι αυτό που είναι χωρίς δεύτερα και τρίτα νοήματα και αναλύσεις.
Και στα λέω μπερδεμένα επειδή είμαι μπερδεμένος - χρόνια τώρα. Γιατί αγαπώ παράφορα το "ομαδικό ποδόσφαιρο", το συλλογικό ρε παιδί μου, που είναι όλοι μια κοινή αναπνοή, παίζουν δεν παίζουν καλά. Είτε είναι η Σοβιετική Ένωση του '86 και η Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα, είτε η Ελλάδα του 2004 και η Λίβερπουλ στην Κωνσταντινούπολη. Είτε είναι μια καλοκουρδισμένη μηχανή που βρίσκεται με κλειστά μάτια στο γήπεδο, είτε 11 κατσαπλιάδες που δίνουν και οι 11 την ψυχή τους για την πραγματοποίηση του ονείρου.
Όσο κι αν αγαπώ όμως τη συλλογικότητα και την αποθέωσή της στο άθλημα, έρχονται στιγμές που την απατώ, για τα μάτια μια στιγμής. Μια στιγμής, που την προσφέρει πάντα ο ένας. Ο μοναδικός. Αυτός που κάνει τη διαφορά. Αυτός που είναι προορισμένος για να προσφέρει αυτή τη στιγμή.
Μπορεί να είναι ο αδύναμος κρίκος 89 λεπτά, μπορεί να είναι κι ο ηγέτης.
Μπορεί να είναι η κινητήρια δύναμη για τους υπόλοιπους 10, μπορεί να είναι και το βαρίδι.
Κι όσο είναι αδύναμος κρίκος και βαρίδι, αγαπάς την ομαδικότητα και την κοινή αναπνοή.
Αλλά έρχεται η πουτάνα η στιγμή και σου κλείνει παράνομο ραντεβού για δευτερόλεπτα και συνειδητοποιείς ότι αυτός είναι ο έρωτας.
Γιατί στο τέλος, η στιγμή θα μείνει.
Η στιγμή που ο Αντρέα Πίρλο στέλνει τηλεκατευθυνόμενα τη μπάλα με φάουλ στο γάμα.
Είναι παλαιάς κοπής ποδοσφαιριστής. Απ' αυτούς που παίρνουν το "χρίσμα" χωρίς να το καταλάβει κανείς, όπως όταν σου δίνουν τα λόγια του ξεματιάσματος τη Μεγάλη Παρασκευή. Κι επειδή είναι παλαιάς κοπής, είναι απ' αυτούς τους προορισμένους για τη στιγμή.
Κι όσο κι αν θέλω να κοροϊδεύομαι με τα total football, είμαι κι εγώ παλαιάς κοπής εραστής του ποδοσφαίρου.
Και στα λέω μπερδεμένα επειδή είμαι μπερδεμένος - χρόνια τώρα. Γιατί αγαπώ παράφορα το "ομαδικό ποδόσφαιρο", το συλλογικό ρε παιδί μου, που είναι όλοι μια κοινή αναπνοή, παίζουν δεν παίζουν καλά. Είτε είναι η Σοβιετική Ένωση του '86 και η Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα, είτε η Ελλάδα του 2004 και η Λίβερπουλ στην Κωνσταντινούπολη. Είτε είναι μια καλοκουρδισμένη μηχανή που βρίσκεται με κλειστά μάτια στο γήπεδο, είτε 11 κατσαπλιάδες που δίνουν και οι 11 την ψυχή τους για την πραγματοποίηση του ονείρου.
Όσο κι αν αγαπώ όμως τη συλλογικότητα και την αποθέωσή της στο άθλημα, έρχονται στιγμές που την απατώ, για τα μάτια μια στιγμής. Μια στιγμής, που την προσφέρει πάντα ο ένας. Ο μοναδικός. Αυτός που κάνει τη διαφορά. Αυτός που είναι προορισμένος για να προσφέρει αυτή τη στιγμή.
Μπορεί να είναι ο αδύναμος κρίκος 89 λεπτά, μπορεί να είναι κι ο ηγέτης.
Μπορεί να είναι η κινητήρια δύναμη για τους υπόλοιπους 10, μπορεί να είναι και το βαρίδι.
Κι όσο είναι αδύναμος κρίκος και βαρίδι, αγαπάς την ομαδικότητα και την κοινή αναπνοή.
Αλλά έρχεται η πουτάνα η στιγμή και σου κλείνει παράνομο ραντεβού για δευτερόλεπτα και συνειδητοποιείς ότι αυτός είναι ο έρωτας.
Γιατί στο τέλος, η στιγμή θα μείνει.
Η στιγμή που ο Αντρέα Πίρλο στέλνει τηλεκατευθυνόμενα τη μπάλα με φάουλ στο γάμα.
Είναι παλαιάς κοπής ποδοσφαιριστής. Απ' αυτούς που παίρνουν το "χρίσμα" χωρίς να το καταλάβει κανείς, όπως όταν σου δίνουν τα λόγια του ξεματιάσματος τη Μεγάλη Παρασκευή. Κι επειδή είναι παλαιάς κοπής, είναι απ' αυτούς τους προορισμένους για τη στιγμή.
Κι όσο κι αν θέλω να κοροϊδεύομαι με τα total football, είμαι κι εγώ παλαιάς κοπής εραστής του ποδοσφαίρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου