"Είσαι υπερβολικά δοτική", της είπε κάποιος. "Είν' ανυπόφορο αυτό!"
"Με πνίγεις", "Δεν αντέχω να αισθάνομαι ότι έχω απέναντί μου μια σκλάβα".
Κι εκείνη, που ξόδεψε τόνους μελάνι για να γράφει αυτά που νιώθει, δεν είχε τη δύναμη να βάλει μια σταλιά για την τελεία.
Νύχτα είναι, σου λέει, θα περάσει.
"Τόσες και τόσες νύχτες μια χαρά δεν περάσανε; Πάθαμε τίποτα; Τι; Επειδή το σώμα δεν ισιώνει ούτε ξάπλα; Σιγά... Ή μήπως είναι τόσο τραγικό που έχω σπάσει όλα τα ποτήρια με τα ίδια μου τα χέρια όταν αδειάζουν από τα ποτά; Ποτήρια είναι, γυαλιά. Εγώ θα φύγω, αυτά θα μείνουν... Δάκρυα;... Δηλαδή; Τι; Ποιος δεν κλαίει; Κάποιοι κλαίμε λίγο παραπάνω. Δυο-τρεις-πέντε-δέκα ώρες παραπάνω, μέχρι να στεγνώσουνε οι απλωμένες οι φλέβες μας στο μπαλκόνι ή να τζαμώσουν τα μάτια μας. Σιγά...
Ευκολοκατάπιοτες είναι κι οι προσβολές και οι πίκρες και τα δηλητήρια και η τσαλακωμένη αξιοπρέπεια στη γωνιά παρέα με τις κατσαρίδες και τα άλουστα μαλλιά που σκουπίζουν τα πατώματα και τα κλάματα -τα είπα τα κλάματα; α... όχι δάκρυα είπα... ναι, δεν είναι το ίδιο- και οι αϋπνίες που θες να κοιμηθείς για να ξεφύγεις από την πραγματικότητα αλλά που δεν κοιμάσαι.
Και πήγε τρεις και μισή και δεν έχω να πιω."
Μια γαμημένη τελεία είναι κοπέλα μου.
(μην τη βάζεις, σε καταλαβαίνω)
ΥΓ: Τζένη Βάνου, είχες μεγάλο ειδικό βάρος για να 'σαι "ελαφριά".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου