Τι νόημα έχει...?

Επί δύο μήνες την παρατηρούσε κάθε απόγευμα στη στάση. Λίγο πριν έρθει το τρένο των 16:45. Κάθε μα κάθε απόγευμα...

Γύρω στα 35, λίγο πάνω από 1.70, αδύνατη, με μακριά (βαμμένα) κόκκινα μαλλιά και ντύσιμο τόσο προσεγμένο, αλλά συνάμα τόσο απλό. Πάνω απ'όλα όμως, αυτό το βλέμμα που τσακίζει κόκκαλα... Όχι τα μάτια. Μάτια σαν τα δικά της μπορεί να συναντήσει κάποιος δεκάδες ζευγάρια. Τέτοιο βλέμμα όμως το βρίσκεις μόνο σε ιδιαίτερα άτομα.

Αφηρημένο μεν, αλλά ισορροπούσε ανάμεσα στην καθαρή ματιά του Μοντγκόμερι Κλιφτ και τη θολή του Στιβ ΜακΚουίν. Και το ότι χρησιμοποιώ αντρικά παραδείγματα (έστω και υπερβολικά) δεν είναι τυχαίο.

Κολλούσε, στην κυριολεξία σε ένα σημείο επί 5 λεπτά, χωρίς πολλές φορές να ανοιγοκλείσει ούτε τα βλέφαρά της. Μετά άλλαζε 'στόχο'.. Και ξανακολλούσε. Για άλλα 5 λεπτά. Κι ύστερα ερχόταν ο συρμός. Κι όταν καθόταν, έστρεφε το πρόσωπό της στο παράθυρο και κοίταζε το τζάμι. Με το ίδιο απλανές και νηφάλιο (αγγίζοντας τα όρια του ψυχοφαρμακευτικού) βλέμμα.

Κι αυτός εξακολουθούσε να την παρατηρεί, μην μπορώντας να καταλάβει αν το κάνει γιατί του αρέσει ή γιατί προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τη σκέψη της. Αλλά και πάλι μπερδευόταν. Με τέτοιο βλέμμα αυτή η γυναίκα ήταν ικανή μέσα στο κεφάλι της να έχει απ'το απόλυτο τίποτα μέχρι το άπειρο...

Ήθελε να της μιλήσει, αλλά φοβόταν. Δε ντρεπόταν, φοβόταν. Φοβόταν ότι διαταράσσοντάς της αυτή την αφηρημάδα, θα ήταν σα να κατέστρεφε ένα άγαλμα (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Όμως, η ανθρώπινη επικοινωνία δεν είναι εικαστικό ζήτημα κι επειδή η περιέργεια και η γοητεία σε σπρώχνουν με το ζόρι πολλές φορές, έπρεπε να γίνει μια αρχή.

Ένα απόγευμα περιμένοντας το τρένο την πλησίασε. Αυτή -σταθερά- στον κόσμο της. Έγειρε το κεφάλι του και της μίλησε:

- Καλησπέρα..

Αυτή χωρίς να ταράζεται γύρισε αμέσως και του απάντησε.

- Καλησπέρα σας...

- Μπορώ να έχω δύο λεπτά απ'το χρόνο σας?

- Φυσικά. Τι θα θέλατε?

(Jesus, τι επίσημος πλυθηντικός είναι αυτός?.. ένιωθε σα να μπαίνει στη ρεσεψιόν εταιρικού κτιρίου. Αλλά ευτυχώς δε μάσησε)

- Ταξιδεύουμε μαζί καθημερινά μ'αυτό το τρένο και σας παρατηρώ εδώ και καιρό. Έχετε κάτι πολύ ιδιαίτερο στο βλέμμα σας που με έχει γοητεύσει αλλά μου έχει κινήσει και την περιέργεια παράλληλα.

Αυτή του χαμογελάει.

- Ευχαριστώ πολύ.. Η αλήθεια είναι ότι είμαι λίγο αφηρημένη..

- Δεν εννοούσα αυτό.. (καλά, εννοούσες ΚΑΙ αυτό μεγάλε αλλά εντάξει, σε έβγαλε από τη δύσκολη θέση)

Έρχεται ο συρμός και μπαίνοντας μέσα της δίνει το χέρι του.

- εεε... Στέλιος...

- Χάρηκα πολύ..

- ...

- ...?

- ... το δικό σας?

- ... Τι νόημα έχει?

- Δε θα μου το πείτε?

- Τι νόημα έχει?

Ήταν η τελευταία απάντηση που περίμενε να ακούσει. Κι μετά από αυτό έπρεπε να ανασυνταχτεί για να συνεχίσει την κουβέντα μαζί της. Αλλά πώς? Ο τελευταίος άνθρωπος χωρίς όνομα ήταν ο Κλιντ Ίστγουντ στην τριλογία των "Δολλαρίων". Μια γυναίκα που τη ρωτάς "Πώς σε λένε" και σου απαντά "Τι νόημα έχει" είναι ή ψυχάκι ή μυστική πράκτορας. Ή και τα δύο. Η καλύτερη συνέχεια είναι να κάνει σα να μη συμβαίνει τίποτα.

- Εργάζεστε εδώ κοντά?

- Ναι, δουλεύω ως γραφίστρια σε ένα τεχνικό γραφείο.

Αυτό κι αν ήταν ανέλπιστο. Να μη θες να πεις το όνομά σου και να λες με ευκολία το πού δουλεύεις...

- Εσείς?

- Είμαι ιδιωτικός υπάλληλος σε μια κατασκευαστική εταιρεία.

- Α! Πολύ όμορφα. Και προς τα πού πάτε αν επιτρέπεται..?

- Κάτω Πατήσια, εσείς?

- ..εε..αφήστε το, τι νόημα έχει?

Kabooom!! Δεύτερη πιστολιά!

- Μα... εγώ σας απάντησα...

- Το ξέρω, εγώ όμως δεν είμαι υποχρεωμένη.. Ούτε κι εσείς ήσασταν άλλωστε.

Ο Στέλιος αρχίζει να κοιτάει αμήχανα γύρω του για να επιβεβαιώσει ότι βρίσκεται σε βαγόνι μετρό κι όχι σε καμπίνα διαστημόπλοιου εξωγήινων... Αλλά και πάλι δεν το βάζει κάτω. Ξεπερνά την αμηχανία και συνεχίζει την "επίθεση".

- Μπορούμε να κόψουμε τον πλυθηντικό?

- Δε νομίζω ότι γνωριζόμαστε αρκετά για να το κάνουμε.

- Γιατί είστε αρνητική?

- Ας πούμε... επιφυλακτική. Κι εσείς όμως είστε επίμονος. Τι ζώδιο είστε?

- Υδροχόος. Εσείς.. δε ρωτάω γιατί μάλλον δε θα μου απαντήσετε. Μπορώ να μαντέψω όμως. Μου δίνετε τρεις ευκαιρίες?

- Ούτε δώδεκα :) Δε χρειάζεται...

- Ναι.. Άλλωστε, "τι νόημα έχει?"

- Τώρα μιλάτε σωστά. Λοιπόν, Τάσο.. εε Τάσο δε σε είπαμε?

- Όπα! Τέλος οι επιφυλάξεις? Στέλιο με είπαμε.

- Συγγνώμη.. Άκου Στέλιο. Σ'ευχαριστώ για την προσπάθειά σου και εκτιμώ πολύ ότι μου αφιέρωσες χρόνο. Είσαι ωραίο παιδί, ευγενικό, αλλά αυτά δεν πιάνουν σε μένα.

Ουάου, τι απότομη αλλαγή... Η νεράιδα που έγινε μάγισσα... Τελικά είχε δίκιο. Ήταν πραγματικά σα να έσπαγε ένα άγαλμα. Το βλέμμα της δεν είχε πια την αφηρημένη γλυκύτητα που είχε συνηθίσει. Ήταν ήρεμο μεν, αλλά αυστηρό και εν μέρει ειρωνικό.

Συνεχίζει ακάθεκτη:

- Πόσο είσαι? 30?

- Μέσα έπεσες :)

- Βρες καλύτερα μια κοπελίτσα της ηλικίας σου να τα κάνεις αυτά... Πάντως το ότι είσαι Υδροχόος σε σώζει. Μη ρωτάς γιατί, αλλά να θυμάσαι ότι αυτό σε έσωσε.

Ο Στέλιος δεν έχει χρόνο να επεξεργαστεί αμέσως όλα αυτά που ειπώθηκαν και αποφασίζει να παραμείνει σιωπηλός μέχρι να κατέβει στην επόμενη στάση.

Κι εδώ κολλάει ο στίχος του Σαββόπουλου:

"Το δράμα όλο συντελέστηκε θαρρώ, στο χώρο του αοράτου..."

Προλαβαίνει παρόλα αυτά, γι αυτό το λίγο διάστημα να δανειστεί το 'αφηρημένο' βλέμμα της ;)

Λίγο πριν κατέβει προτείνει το χέρι του και της λέει χαμογελώντας:

- Λοιπόν, χάρηκα για τη γνωριμία δεσποινίς... όπως σας λένε τέλος πάντων..

- Κυρία! (τον διορθώνει αυτή)

- Whatever... Τι νόημα έχει...?