Εδώ και πεντέμισι χρόνια με συντροφεύει ένας βήχας. Ήρθε ξαφνικά ένα πρωί για να τον φιλοξενήσω μερικές μέρες και τελικά έγινε συγκάτοικος. Δε μπορώ να πω ότι μου μπαστακώθηκε με το έτσι θέλω. Τον καλοδέχτηκα κι εγώ. Γι αυτό και δε βαρυγκομώ "...και πώς να τονε διώξω?"
Συγκεκριμένος βήχας. Όχι "ύπουλος" όπως λέει το κλισέ. Καθόλου. Μάλλον διακριτικό θα τον χαρακτήριζα. Όπως αυτός ο βήχας που ακούγεται από κάπου όταν πεις μια μαλακία ή κάτι που δεν πρέπει. Μπροστά σε κόσμο συνήθως κρύβεται -είναι λιγάκι ντροπαλός. Μπορεί να φοβάται να ακούσει "μα καλά πόσο καιρό θα τον έχεις εδώ? δεν τον ξαποστέλνεις?" και να τον πιάσουνε τα ενοχικά του. Ξέρει ότι θα τον υπερασπιστώ αλλά όπως και να το κάνουμε δεν είναι ωραίο να ακούς άσχημα σχόλια για την πάρτη σου.
Πολλές φορές τον παίρνω μαζί μου όταν βγαίνω, μην κάθεται όλη μέρα μέσα στο σπίτι και ψυχοπλακώνεται. Του αρέσει να περπατάμε μαζί, αυτό είναι αλήθεια. Κι όσο περπατάμε του αρέσει και να σχολιάζει. Τον καιρό, το αργό ή γρήγορο βήμα μου, τον κώλο της γκόμενας που πέρασε. Όταν μπούμε όμως σε μετρό, αμάξι, ταξί κλπ μου κλείνει το μάτι. "Ξέρω..ησυχία τώρα".
Σέβεται και τη μοναξιά μου στο σπίτι. Δεν πετάγεται κάθε τρεις και λίγο να σχολιάσει το καθετί (γι'αυτό και η πορδή δε θα γίνει ποτέ βήχας). Όποτε όμως πεταχτεί, θα είναι εύστοχος. Ενίοτε και δηκτικός. Πάντα με σεβασμό. Και υπομονή. Περιμένει να τελειώσει το τραγούδι που ακούω. Περιμένει να κλείσω το τηλέφωνο. Περιμένει να σβήσω το τσιγάρο. Και μετά, αν έχει κάτι να πει θα το πει. Συνήθως χωρίς να πλατιάσει.
Να... μόνο κάτι βράδια την ώρα που κοιμάμαι -εκεί γύρω στις 3.00.. 4.00- μπορεί να απαιτήσει την προσοχή μου με πολύ έντονο τρόπο. Κι εγώ από κατανόηση δεν θα του αγριέψω. Δεν θα του πω "σταμάτα". Τον αφήνω να ξεθυμάνει, γιατί ξέρω ότι δεν είναι πλεονέκτης. Γιατί την επόμενη μέρα θα είναι πάλι κύριος και διακριτικός.
Θέλω να τον μάθω να με ξυπνάει το πρωί. Όσο περνάνε τα χρόνια με νευριάζει όλο και πιο πολύ ο ήχος απ'το ξυπνητήρι.
