Για τότε λέω, που την είδα να βγαίνει στη σκηνή κρατώντας μια μαργαρίτα έτοιμη να τη χαρίσει. Το θέατρο γεμάτο, δεν έπεφτε καρφίτσα.
"Σιγά μην τη δώσει σε μένα... Εμείς των τελευταίων σειρών είμαστε... Άστα"
Κι όμως, δεν την έδωσε πουθενά. Την κράτησε σφιχτά καθ'όλη τη διάρκεια της παράστασης, τη φύλαξε στον κόρφο της και πήγε στα καμαρίνια. Με περίμενε να χτυπήσω, να μπω για να μου τη δώσει.
Μπήκα. Δε χρειάστηκε να συστηθούμε καν. Λες και γνωριζόμασταν αιώνες. Πήρε τη μαργαρίτα και με το άλλο χέρι άνοιξε την παλάμη μου. Κι εγώ τι της πήγα..? Ένα τραγούδι. Και πάνω που ήταν να της το πω, έκλεισε η φωνή μου...
Μια μαργαρίτα με αντάλλαγμα μια σιωπή. Προσπάθησα, φωνή δεν έβγαινε. Όπως στα όνειρα που χαλάς τον τόπο και "δεν ακούγεται τίποτα". Ντράπηκα. Άλλαξα 10 χρώματα, μαζί με το κίτρινο και το άσπρο της μαργαρίτας.
Τουλάχιστον κατάφερα να ψελλίσω "ευχαριστώ.."
Έφυγα με γρήγορο βήμα απ'το θέατρο. Έκατσα έξω απ΄το σπίτι μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα. Κι άρχισα να τραγουδάω με στεντώρια φωνή.
Κοίταζα την πόρτα μου και τραγουδούσα με όλη μου την ψυχή.
Ένιωσα ένα δάχτυλο να μου χτυπάει τον ώμο. Γύρισα.
"Ωραία τραγουδάς... Δεν πήγε τζάμπα η μαργαρίτα μου"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου